Πριν από μερικές ημέρες έπινα τον καφέ μου σε γνωστό καφέ – μπαρ στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ζέστη αφόρητη έξω, δροσιά μέσα, ο καφές μάπα κι εγώ να βαριέμαι απίστευτα κάνοντας σκέψεις που δεν έχουν καμία χρηστική αξία: γιατί συνήθως τα πιο διάσημα καφέ έχουν χάλια καφέ; Με προβλημάτισε λίγο αυτή η ερώτηση που υπέβαλα στον εαυτό μου. Δεν θα την είχα κάνει πιθανώς αν είχα κάτι πιο χρήσιμο να ασχοληθώ, όμως μετά από λίγη ώρα το βρήκα. Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν χρήσιμη ως παρατήρηση, ωστόσο βάλθηκα να κοιτάζω τα γύρω τραπέζια και να εστιάζω στον τρόπο με τον οποίο πλήρωναν οι πελάτες. Το μαγαζί εκείνο είχε αυτά τα ωραία που μοιάζουν σαν βιβλιαράκια, που τα ανοίγεις, κοιτάζεις το λογαριασμό, βάζεις μέσα το ποσό που οφείλεις και σηκώνεσαι να πας στην ευχή της Παναγίας. Στο τραπέζι επάνω δεν υπάρχει ούτε απόδειξη ούτε χρήματα και μοιάζει λες και για αυτό που παράγγειλες δεν έχει τίποτα να κάνει με χρήματα.
Από τους θαμώνες κάποιοι έβγαζαν απευθείας χρήματα από την τσέπη, άλλοι τα είχαν προσεκτικά ταξινομημένα μέσα σε πορτοφόλι και τα έβγαζαν περίπου με ευλάβεια για να τα τοποθετήσουν στο βιβλιαράκι. Ένας ή δύο από αυτούς έβγαζαν μια δεσμίδα από την τσέπη, αρκετά χοντρή και πετούσαν ένα δυο χαρτονομίσματα στο τραπέζι, χωρίς να σκοτιστούν να τα βάλουν μέσα στο δερμάτινο βιβλιαράκι. Καθόλου τυχαία μάλλον, οι τύποι αυτοί είτε συνόδευαν κάποια κοπέλα είτε κερνούσαν το λογαριασμό της παρέας τους. Στη συνέχεια περνούσε η σερβιτόρα, μάζευε τα χρήματα, τα οποία από το πέταγμα είχαν βρεθεί σε διαφορετικά σημεία μεταξύ τους.
Ξέρετε, αυτοί οι τελευταίοι τύποι θεωρούν πως με το πέταγμα των χρημάτων αποδεικνύουν πόσο large τύποι είναι. Επειδή τους έχω ψυχολογήσει, να είστε σίγουροι πως το ματσάκι εκείνο που σας εντυπωσιάζει δεν είναι παρά μια φούσκα: βάζεις απέξω το «βαρύτερο» (και μοναδικό) χαρτονόμισμα που διαθέτεις, γεμίζεις το εσωτερικό με 5ευρα και το βλέπει ο άλλος και θαμπώνεται.
Πάντως εμένα, έτσι και μου έκαναν το τραπέζι και πετούσαν με αυτό τον τρόπο τα χρήματα θα εκνευριζόμουν. Εντάξει, είμαι γνωστό στραβόξυλο αλλά το πέταγμα των χρημάτων σε εμένα δεν μεταφράζεται ως «δεν τα υπολογίζω εγώ τα λεφτά». Διότι, αν δεν τα υπολόγιζε, δεν θα έψαχνε στην τσέπη να βρει το κάθε 20λεπτο να αφήσει πουρμπουάρ μη και αφήσει ένα ολόκληρο ευρώ και πέσει έξω ο προϋπολογισμός του.
Από την άλλη, δεν μπορώ και τη φοβερή, σχεδόν υστερική προσήλωση στην τοποθέτηση των χρημάτων μέσα στο πορτοφόλι και στην ευλαβική απομάκρυνσή τους από αυτό προκειμένου να πληρώσουν. Εάν δείτε τέτοιους τύπους, ανοίγουν συνήθως το πορτοφόλι απειροελάχιστα, ίσα που να διακρίνουν το χρώμα του χαρτονομίσματος για να το τραβήξουν έξω. Τι σκατά, φοβούνται μήπως τους κλέψουν ή απλά δεν θέλουν να δεις τις νυχτερίδες και αράχνες που βγαίνουν λόγω της αφραγκίας; Σιγά το πράγμα, λες και εμάς μας περισσεύουν και αισθάνονται άσχημα οι μαλάκες. Πέρα από αυτό όμως, η τοποθέτηση των χρημάτων με αυτό τον τρόπο δεν μπορεί, κάποιο κόμπλεξ υποδηλώνει. Μην το θεωρήσετε υπερβολικό αυτό που λέω, διότι έτσι την πάτησε και μια καθηγήτριά μου στη σχολή. Θυμάμαι της έλεγα ότι η Ψυχολόγος που μας δίδασκε ήταν τρελή κι εκείνη δεν το πίστευε καθόλου. Ούτε και συγκινήθηκε όταν της είπα πως η τρελοκαμπέρω έβρισκε πως έμοιαζα με το γάτο της. Όταν όμως λίγες μέρες αργότερα την έκανε σύσκατη η ψυχολόγος μας μόλις έριξε μια ματιά στο πως έχει τοποθετημένα τα πράγματα στην τσάντα της, τότε η φίλη καθηγήτρια με πίστεψε…
Profusion 