Ποτέ άλλοτε η μοναξιά

δεν είχε βγει στην επιφάνεια τόσο όσο βγήκε τους τελευταίους μήνες. Χρειάστηκε μια οικονομική κρίση για να αντιληφθεί και ο πλέον αδαής πόσο μόνοι είναι οι άνθρωποι. Το είδαμε στις κοινωνικές ομάδες που στρέφονται η μία εναντίον της άλλης, κατηγορώντας οι μεν τους δε για τη δουλειά που έχουν ή δεν έχουν, για τα χρήματα που παίρνουν ή δεν παίρνουν, για το μέσο που είχαν ή δεν είχαν, για τα προνόμια που έχασαν ή θα χάσουν.
Βγήκαν ένα σωρό έρευνες στην επιφάνεια για το πόσο μελαγχολικοί νιώθουμε οι Έλληνες, για την αύξηση των συνταγογραφήσεων αντικαταθλιπτικών φαρμάκων, για την αύξηση της μετανάστευσης ξανά, για τα συναισθηματικά και σεξουαλικά προβλήματα, για το έλλειμα υγείας, για το ένα, για το άλλο. Χρειάστηκε να κοπούν χρήματα και μισθοί για να λειτουργήσει εκείνο το κομμάτι του εγκεφάλου που επεξεργάζεται τις πληροφορίες που δέχεται από το περιβάλλον αλλά και πάλι ξύπνησε με διάθεση να κρίνει και όχι να δράσει. Και αν, υποθετικά, δίνονταν όλα αυτά που χάθηκαν πίσω, ευθύς τα προβλήματα θα λύνονταν και ο καθένας μας θα ένιωθε πιο καλά από ποτέ. Διότι, στην παρηκμασμένη κατάσταση που εδώ και δεκαετίες βρισκόμαστε, αντικαταστήσαμε τα πάντα με το χρήμα και το δήθεν επίπεδο ζωής, όπως αυτό εκφραζόταν με τα ταξίδια που κάναμε, τα ακριβά ρούχα κι αμάξια, την επίδειξη γενικότερα. Βέβαια, κακό δεν είναι να ταξιδεύει κανείς, όπως κακό δεν είναι να αγοράζει ακριβά πράγματα. Κακό είναι να ζει κανείς για όλα αυτά και όταν τα χάνει να αισθάνεται ότι πέθανε, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα και στους Έλληνές της αυτό τον καιρό.
Φέτος δεν βγήκα την παραμονή των Χριστουγέννων, όπως δεν θα βγω και σήμερα ή την Πρωτοχρονιά. Φέτος αγόρασα δύο παντελόνια, 25 ευρώ το ένα και 40 το άλλο. Πήρα και 3-4 στολίδια για το σπίτι – όλα σε προσφορά – Δεν έκανα βόλτα στις γύρω πόλεις για καφέ και για να δω πως στολίστηκαν (η βενζίνη έφτασε στο 1,6-1,8 ευρώ το λίτρο). Δεν θα φτιάξω τίποτα πολύπλοκες συνταγές για το σημερινό τραπέζι, αγόρασα μπριζόλες που είναι φτηνές, λίγο τυρί, μερικές πατάτες, υλικά για σαλάτα και θα μαζευτούμε να φάμε μαζί σαν άνθρωποι σε ένα τραπέζι που δεν θα είναι ματαιόδοξο αλλά λειτουργικό και αρκετό για να χορτάσουμε την πείνα μας. Θα φωνάξω και τα ανήψια μου να φέρουν τα παιχνίδια τους να παίξουν και να μου κάνουν άνω κάτω το σπίτι με τις φωνές και τα παιχνίδια τους. Την τηλεόραση θα την κρατήσω κλειστή, το πολύ πολύ να βάλω κανένα μουσικό πρόγραμμα να παίζει – όχι δηλώσεις πολιτικών αρχηγών, όχι δημαγωγίες και καταστροφολογία δημοσιογράφων, όχι ανούσια ουρλιαχτά ξέκωλων. Γενικά δεν θα τους κάνω τη χάρη να μιζεριάσω.
Αν μπορούσα – τώρα δεν μπορώ αλλά στο μέλλον θα μπορέσω – θα βάλω και μια ανακοίνωση στο facebook και σε όσα site έχω προφίλ, ότι όποιος γκέι, μπάι, οτιδήποτε τέλοσπάντων είναι μόνος και δεν θέλει να είναι, μπορεί να έρθει σπίτι μου να φάει και να περάσουμε καλά, ακόμα και που δεν με γνωρίζει: ευκαιρία να με μάθει. Μόλις τελειώσει το φαγητό θα φτιάξω καφέ για όλους, θα φέρω και μελομακάρονα και κουραμπιέδες και θα καθίσουμε όλοι μαζί να πιούμε τον καφέ και να μιλήσουμε-αν μας αφήσουν βέβαια οι φωνές των μικρών μου ανηψιών αλλά και να μη μας αφήσουν δεν πειράζει. Θα γελάμε παρατηρώντας τα μικρά και το τι λένε και κάνουν και θα σχολιάζουμε εάν έβαλα αρκετά μύγδαλα στους κουραμπιέδες ή αν μέλωσα σωστά τα μελομακάρονα.
Φεύγοντας κάποιοι από τους καλεσμένους μου ίσως γυρίσουν σπίτια τους με κάποιον από αυτούς που κάλεσα, πράγμα διόλου απίθανο για τους γκέι. Και ίως περάσουν το βράδυ των Χριστουγέννων μαζί κάνοντας σεξ της ξεπέτας αλλά και πάλι δεν πειράζει. Τίποτα δεν πειράζει αν έχει ανθρωπιά.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους.