Αφορμή για το παρακάτω κείμενο στάθηκε το σχόλιο που έστειλε η αναγνώστριά μου Margy στο κείμενο «Γιατί κάνει κακό η gaydar νοοτροπία». Πριν γράψω το κείμενο αυτό, προσπάθησα να μπω τόσο στη θέση της όσο και στη θέση του συζύγου της, καθώς είναι ένα θέμα δύσκολο και η κάθε περίπτωση είναι εξατομικευμένη. Παρακαλώ όλους τους αναγνώστες μου να μπουν στον κόπο και να αφήσουν κάποιο σχόλιο, λέγοντας την άποψή τους για ένα θέμα που έως τώρα δε νόμιζα πως είναι τόσο συνηθισμένο αν και το υποψιαζόμουν.
Το ότι η κοινωνία μας είναι ομοφοβική και πουριτανή είναι δεδομένο. Το ότι μεγαλώνει γενιές παιδιών που θα τα κάνει σαν τα μούτρα της, δυστυχισμένα και χωρίς να αποδέχονται την οποιαδήποτε διαφορετικότητα, είναι επίσης δεδομένο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στη διαφορετικότητα ως προς τις σεξουαλικές επιλογές αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη: στη θρησκεία, στη φιλοσοφία και στάση ζωής, στις πολιτικές απόψεις, στην εθνικότητα, στο χρώμα και στη φυλή, παντού. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο, λοιπόν, ότι ο ρατσισμός έχει βαθιά ποτίσει τη φυλή μας και σαν μικρόβιο τον μεταδίδουμε από τη μια γενιά στην επόμενη. Αλλά ας περιοριστούμε μόνο σε ό,τι αφορά στη σεξουαλική διαφορετικότητα.
Είναι τραγικό στις μέρες μας να μην είναι αποδεκτή (έστω και αν όχι κατανοητή) η σεξουαλικη διαφορετικότητα. Είναι τραγικό να είσαι ευτυχισμένος με τον άνθρωπό σου και να μην έχεις με ποιόν να μοιραστείς τη χαρά σου, όπως είναι τραγικό να σε πετούν έξω απο το σπίτι σου ή να σε εγκαταλείπουν γονείς, συγγενείς και φίλοι επειδή σου αρέσει το ίδιο φύλο και σε ελκύει ερωτικά. Είναι τραγικό να κρύβεσαι για να μη χάσεις την αγάπη των κοντινών σου προσώπων ή για να μη χάσεις τη δουλειά σου. Προσωπικά βρίσκω απόλυτα κατανοητή τη συμπεριφορά του κρυψίματος και όλη τη μυστικότητα. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το σθένος να πολεμήσουν με μια ολόκληρη κοινωνία. Και από την άλλη υπάρχουν μερικοί που το έχουν το σθένος αυτό αλλά θα μου επιτρέψετε να μην ταυτιστώ με τη σταυροφορία ορισμένων, τουλάχιστον όχι εκείνων που εξαιτίας της λειτουργούν το ίδιο ρατσιστικά στους ομοίους τους και τους κατηγορούν για το ότι κρύβονται. Εάν κάνω εγώ τον αγώνα μου και το έχω ανακοινώσει σε όλο τον κόσμο, με γειά μου με χαρά μου αλλά δεν θα κατακρίνω όλους εκείνους που κρύβονται. Αυτά ως μερικά εισαγωγικά σχόλια επί του γενικού. Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη του ζητήματος.
Ορισμένοι από εκείνους που επιθυμούν να κρύβονται προσπαθούν να συμβιβάσουν τα πάντα. Από τη μια την κοινωνική και οικογενειακή απαίτηση για γάμο και τεκνοποίηση και από την άλλη τη δική τους ατομική ψευδαίσθηση πως αν παντρευτούν όλα θα φτιάξουν και δεν θα υπάρχει πρόβλημα. Μαζί με αυτά πιστεύουν ότι θα μπορούν να ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους ανάγκες και όλα θα είναι καλά. Αγνοούν όμως ότι σε κάθε περίπτωση, συνεχίζουν να κρύβονται, οπότε το μόνο που μένει ικανοποιημένο σε μια τέτοια κατάσταση είναι το επιθυμητικό της οικογένειας και κοινωνίας.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση ο μόνος που είναι ουσιαστικά δυστυχισμένος είναι ο ίδιος που το κάνει. Η γυναίκα του, σκληρός μεν συλλογισμός αλλά ρεαλιστικός, ζει στον κόσμο της, δεν ξέρει τίποτα και όλα καλά. Ο ίδιος όμως είναι εκείνος που εξακολουθεί να κρύβεται, να ζει διπλή ζωή και να τραβάει ένα δυσανάλογα μεγάλο ζόρι. Εάν όταν ήταν μόνος του η προσεκτικότητα χρειαζόταν μια φορά, τώρα που είναι παντρεμένος και ίσως έχει και παιδιά, χρειάζεται ακόμη μεγαλύτερη.
Ο άνθρωπος αυτός, λοιπόν σαφώς και είναι απελπισμένος γιατί προσπαθεί να διορθώσει και να συμβιβάσει τα πράγματα, χωρίς να ξέρει ή τουλάχιστον χωρίς να έχει αξιολογήσει επαρκώς το ότι πάει να τα διορθώσει καλλιεργώντας ένα εν δυνάμει κακό κατά πολύ μεγαλύτερο από το να εναντιωθεί στη βούληση της οικογένειάς του και να μείνει ανύπαντρος, αποκαλύπτοντας ή αποκρύπτοντάς τους τη σεξουαλική του επιλογή.
Κατανοώ απόλυτα την οργή της άλλης πλευράς, της συζύγου που όλα αυτά τα χρόνια έζησε μέσα σε ένα ψέμα που δεν ήταν δική της ευθύνη. Κατανοώ τι σημαίνει το να ανακαλύπτεις ότι ο άνθρωπός σου στην ουσία πιθανώς ποτέ να μη σε ήθελε, ποτέ να μη σε εκτίμησε, ποτέ να μην του άρεσες. Ξέρω καλά τι σημαίνει να σε κοροϊδεύει κανείς και ότι ορισμένοι κοροϊδεύουν με το χείριστο τρόπο, μάλιστα, μη αποδεχόμενοι τις ευθύνες τους από τη μια και επιχειρώντας να τις μεταθέσουν στην άλλη πλευρά, από την άλλη.
Ξέρω ότι χρειάζεται τεράστια ψυχραιμία προκειμένου να μπει η σύζυγος στη θέση του gay συζύγου, τον οποίο σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογώ και θα ήθελα να το τονίσω για μια ακόμη φορά. Για εμένα η σωστή προσέγγιση έχει ως εξής: έχουμε έναν άνθρωπο ο οποίος κατανοεί τις σεξουαλικές του επιλογές αλλά ταυτόχρονα πιέζεται τόσο από το κοινωνικό του περιβάλλον να παντρευτεί, ώστε κάποια στιγμή υποχωρεί και βασανισμένος και από τις δικές του παρομήσεις, υποκύπτει. Εδώ είναι το λάθος. Ο άνθρωπος αυτός θα πρέπει με τρόπο που εκείνος θα βρει να ξεκαθαρίσει ότι δεν παντρεύεται και δεν κάνει παιδιά. Διαφορετικά, θα μεταδόσει και στην οικογένεια που πρόκειται να δημιουργήσει όλα εκείνα της δικής του οικογένειας που τον ώθησαν να προβεί σε τέτοιες ανεπίτρεπτες πράξεις.
Είναι η οικογένεια του καθενός από εμάς που ουσιαστικά ευθύνεται τα μέγιστα στη γένεση ενός τέτοιου προβλήματος. Δεν φταίει ούτε η σύζυγος ούτε ο σύζυγος, φταίμε όλοι και με τον τρόπο μας ο καθένας στη δημιουργία των ρατσιστικών κοινωνιών. Γιατί φροντίζουμε να φορτώνουμε το κάθε παιδί που γεννιέται με ενοχικά στερεότυπα: πρέπει να παντρευτείς, πρέπει να κάνεις παιδιά, πρέπει να είσαι «φυσιολογικός» με τον τρόπο που η κοινωνία θεσπίζει, πρέπει αν είναι να κερατωθείς από τον άντρα σου, εκείνος να έχει πάει με γυναίκα και όχι με ομόφυλό του. Γεννάμε παιδιά από υποχρέωση, τα μεγαλώνουμε μέσα σε κλίμα ανελευθερίας και καμία δυνατότητα δεν τους δίνουμε για να καλλιεργήσουν τις προσωπικές τους επιθυμίες. Ακόμα και όταν οι οικογένειες υποκρίνονται ότι δεν έχουν πρόβλημα με τα gay παιδιά τους, φροντίζουν να δείχνουν κεκαλυμμένα την αποστροφή άρα και την απόρριψή τους. Φίλος μου έλεγε κάποτε ότι οι δικοί τους τον είχαν αποδεχτεί αλλά με τον τρόπο τους είχαν φροντίσει να του δηλώσουν ότι η αποδοχή τους περνούσε μέσα από το να είναι ενεργητικός και μόνο. Και, ω της τραγικής ειρωνείας, ο φίλος είναι αποκλειστικά παθητικός αλλά πλέον ούτε αυτό δνε μπορεί να κάνει, καθώς φέρει μέσα του την απόρριψη. Γιατί το υποσυνείδητό μας δεν είναι ηλίθιο και δεν το γελάς. Ένας άλλος είναι μεν αποδεκτός απο τη δική του οικογένεια αλλά επ΄ουδενί του επιτρέπεται να πηγαίνει τον φίλο του στο σπίτι έστω και για έναν καφέ. Κατά τα άλλα, πρέπει να είναι και χαρούμενος από πάνω. Μια τρίτη περίπτωση, μοιάζει με αυτή που συζητάμε. Φυσικά και τον έχουν αποδεχτεί αλλά πρέπει να καταλάβει ότι ουσιαστικά είναι άρρωστος και η μοναδιή θεραπεία είναι ο γάμος. Ναι μεν κατανοούν ότι στην αρχή θα είναι δύσκολα αλλά μόλις κάνει και μερικά παιδιά και ασχοληθεί μαζί τους θα ξεχαστεί. Λες και οι σεξουαλικές επιλογές είναι τα ψώνια που ξέχασες να κάνεις από τον μπακάλη.
Συνειδητά λοιπόν οι οικογένειες ωθούν ένα τέτοιο άτομο να πει ψέμματα και να συμπεριφερθεί με τον τρόπο που μας περιέγραψε η συμπαθής φίλη μας στα σχόλιά της. Και το άτομο, το όποιο άτομο, βιώνει μια τεράστια πίεση, την οποία πολλές φορές δεν είναι ικανό να αντέξει.
Από την άλλη, όμως, δεν θα πρέπει να περάσει απαρατήρητη και η όποια ευθύνη φέρει η σύζυγος – γιατί σίγουρα φέρει ευθύνη. Είναι μέσα στα στερεότυπα που αφορούν εκείνη το γεγονός ότι, προκειμένου να είναι «μια καλή σύζυγος» και να μη χάσει το «κελεπούρι», παρατάει δουλειά και καριέρα. Εάν θέλει να τα συνδυάσει, μπορεί να το κάνει ή μπορεί να τα αφήσει όλα αυτά, χωρίς όμως να κατηγορήσει εκ των υστέρων το σύζυγό της βρίσκοντας πάτημα στη δική της αδυναμία. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε (και αυτό δεν το λέω για τη Margy, μιας και δεν την ξέρω) εάν ο γάμος αποδειχτεί επιτυχημένος, η σύζυγος θα σπεύσει να πει ότι τα παράτησε όλα για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της και η «θυσία» της έπιασε τόπο. Αν όμως ο γάμος στραβώσει, τότε θα αντιστρέψει το επιχείρημα προκειμένου ξανά να στοιχειοθετήσει τη στάση της. Όσο ο γάμος πάει καλά και η ίδια δεν έχει αντιληφθεί τίποτα, ο άντρας είτε είναι ο καλύτερος είτε η ίδια είναι δυστυχισμένη αλλά δεν πειράζει, συμβαίνουν κι αυτά στις οικογένειες.
Νομίζω πως πριν κρίνει κανείς όλες αυτές τις καταστάσεις οφείλει πριν από όλα να έχει κάνει μια σοβαρή αυτοκριτική. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσω έναν τέτοιο σύζυγο. Πιστεύω ότι η πίστη στη σχέση είτε gay είτε straight είναι εκ των ουκ άνευ αλλά και δεν θέλω να δαιμονοποιηθούν οι gay εξαιτίας τέτοιων περιστατικών. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι οι σχέσεις λειτουργούν με πάρα πολύ όμοιο τρόπο εξίσου μεταξύ ανθρώπων διαφορετικού και όμοιου φύλου.
Το θέμα σαφώς και είναι τεράστιο και εδώ δεν μπορέσαμε παρά να αναφέρουμε μερικές μόνο, ελάχιστες πλευρές του. Παραμένει όμως ανοιχτό στο σχολιασμό σας, τον οποίο και προσδοκώ.
Profusion 
χμ..
πέρα από όλα αυτά, τα οποία σωστά σημειώνεις καλέ μου φίλε, υπάρχουν και κάποιοι παράμετροι ακόμα. Οτι ακόμα και τώρα στις κοινωνίες μας, εννοούμε να μπερδεύουμε την δημιουργία οικογένειας, με ταυτόχρονη συνύπαρξη και συναισθηματικών ερωτικών και σεξουαλικών δεσμών στο αρχικό ζευγάρι. Ακόμα και στην άγρια φύση, δεν είναι ασυνήθιστο, να διαχωρίζεται η οικογένεια που αναλαμβάνει την ανατροφή των παιδιών με το ζευγάρι που τεκνοποιεί. Τι θέλω να πω με αυτό. Οι γάμοι μεταξύ γκαίη αντρών και στρέητ γυναικών, εφόσον αυτό γινόταν με κάθε ειλικρίνεια φυσικά, έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να είναι υγιείς ως προς την εξέλιξη και την ανατροφή των παιδιών, αλλά και ως προς την συντροφικότητα και προστασία που πρέπει να έχει μεταξύ του το ζευγάρι. Οταν δεν συνυπάρχει ο σεξουαλικός παράγοντας, κάποια από τα πιο συνηθισμένα προβλήματα των γάμων, παύουν εξ’ ορισμού να υφίστανται. Ξέρω βέβαια, ότι η άποψη μου είναι πολύ πολύ προχωρημένη, τη στιγμή που η κοινωνία δεν μπορεί να δεχτεί καν την σεξουαλική διαφοροποίηση, πόσο μάλλον τον διαχωρισμό μεταξύ έρωτα και γάμου. Απλά ήθελα να το προσθέσω..
🙂
Λοιπόν, ἐγὼ θὰ εἶμαι αὐστηρὸς σ’ αὐτὸ τὸ θέμα, καὶ μάλιστα πολύ. Ναί, ἡ κοινωνία μας εἶναι αὐτὴ ποὺ εἶναι (ἄθλια, ρατσιστική, ξενοφοβική, ὁμοφυλοφοβική, συντηρητική, βαθιὰ θρησκευόμενη κλπ), ὅμως ἡ συλλογικὴ εὐθύνη δὲν μπορεῖ νὰ θεωρῆται βαρύτερη τῆς ἀτομικῆς. Καθεὶς καὶ καθεμία ἐξ ἡμῶν εἶναι αὐτοτελὲς καὶ αὐθύπαρκτο ἄτομο καὶ σὲ κάθε περίπτωσι καὶ γιὰ κάθε ζήτημα ἔχει ἐπιλογές. Ἕνα ὁμοφυλόφιλο ἄτομο, ἄνδρας ἢ γυναῖκα (μὴν ξεχνᾶμε τὶς λεσβίες ποὺ παντρεύονται ἄνδρες, εἶναι τὸ ἀντίστοιχο θέμα) ἔχει τὴν ἐπιλογὴ νὰ ζήσῃ ὑπερήφανα σύμφωνα μὲ τὴ φύσι του ἢ νὰ ὑποκριθῇ ὅτι εἶναι κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἶναι. Σὲ κάθε περίπτωσι, κρίνεται βάσει τῶν ἐπιλογῶν του καὶ ὄχι βάσει τῆς «κακῆς» κοινωνίας. Ἐπαναλαμβάνω, ἡ κοινωνία εἶναι αὐτὴ ποὺ εἶναι, αὐτὸ ποὺ ἔχει σημασία ὅμως εἶναι τὸ πῶς ζοῦμε ἐμεῖς μέσα σ’ αὐτὴν (καὶ φυσικά, τί κάνουμε ἐμεῖς γιὰ νὰ τὴν ἀλλάξουμε)· γι’ αὐτὸ κρινόμαστε, εἴτε θετικὰ εἴτε ἀρνητικά. Μικρὸς κι ἐγὼ θύμωνα μὲ τοὺς/τὶς ἀκτιβιστὲς/-τριες ποὺ μιλοῦσα τότε, ποὺ μὲ ὠθοῦσαν νὰ ἀποκαλυφθῶ χωρὶς νὰ εἶμαι ἔτοιμος. Μετὰ ὅμως εἶδα πὼς ὴ ὑπερήφανη ζωὴ εἶναι μονόδρομος, ἂν θέλουμε τὴν εὐτυχία. Ὅταν ἔκανα «τὴν» συζήτησι μὲ τὴ μάνα μου εἶδα ὅτι στὴ σχέσι μας δὲν ἄλλαξε τίποτε, ἁπλῶς τὰ «ὅταν παντρευτῇς…» ἔγιναν «ὅταν ἀνοίξῃς δικό σου σπίτι…»
Αὐτὸ εἶναι τὸ ἕνα. Τὸ ἄλλο ποὺ θέλω νὰ πῶ εἶναι πὼς ὅποιος/-α ὁμοφυλόφιλος/-η θέλει νὰ κάνῃ οἰκογένεια (σύζυγο καὶ παιδιά), καλὸν εἶναι νὰ προσπαθήσῃ νὰ τὸ κάνει στὰ πλαίσια τῆς ὁμοφυλόφιλης σεξουαλικότητάς του/της. Οἱ γκέι καὶ οἱ λεσβίες ἦταν καταδικασμένοι/-ες σὲ αἰώνια μοναξιὰ στὴ δεκαετία τοῦ ’50! Ἔκτοτε ἔχουμε προοδεύσει. Ὑπάρχουν ὁμοφυλόφιλοι/-ες μὲ (ὁμόφυλο/-η) σύντροφο καὶ/ἢ παιδιὰ, μετὰ ἢ ἄνευ νομικῆς ἀναγνωρίσεως στὴν Ἑλλάδα τῆς δεκαετίας τοῦ 2000, καὶ ἡ μάχη πλέον εἶναι ἡ νομικὴ ἀναγνώρισι αὐτῶν τῶν σχέσεων. Ὅποιος/-α δὲν θέλει νὰ πεθάνῃ μόνος/-η, ἂς βάλῃ ἕνα λιθαράκι.
Πρέπει κάποτε νὰ συνειδοτοποιήσουμε ὅτι ἡ περιώνυμος κοινωνία δὲν εἶναι μιά ἔννοια χαοτικὴ καὶ θέσφατη· εἶναι ἁπλῶς ἡ συλλογὴ ἑτεροκλήτων, αὐθυπάρκτων ἀνθρώπων· καὶ ὡς ἑτερόκλητοι/-ες αὐθύπαρκτοι/-ες ἄνθρωποι, μποροῦμε νὰ κάνουμε πολλά. Ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε, κι ἂς θέλῃ «μεγάλα ἀρχίδια», κατὰ τὸ γνωστον ᾅσμα.
Πριν εκφράσω οποιαδήποτε άποψη, θα ήθελα να διευκρινίσω ότι τυγχάνω αλλεργική στις κάθε είδους κατηγοριοποιήσεις. Χωρίς να αρνούμαι το γεγονός ότι ενδεχομένως άνθρωποι που μοιράζονται κάποια χαρακτηριστικά εμφανίζουν ενίοτε παρόμοιες συπεριφορές (εξ ου και τα στερεότυπα), επιμένω να βλέπω γύρω μου ατομικότητες και όχι «τσουβάλια» ανδρών και γυναικών, άσπρων και μαύρων, gay και str8, αριστερών και δεξιών, Ελλήνων και αλλοδαπών και πάει λέγοντας. Ο καθένας μας φέρει αναπόφευκτα ένα κράμα προσδιοριστικών ιδιοτήτων, από το χρώμα ματιών του μέχρι το σεξουαλικό του προσανατολισμό. Πιστέυω ωστόσο ότι οι εκάστοτε επιλογές μας έχουν να κάνουν με την ιδιοσυγκρασία μας αυτή καθεαυτή, με αυτό που λέμε χαρακτήρα συνολικά, και συνεπώς δεν μπορούν να μπουν σε καλούπια, να αιτιολογηθούν ή να δικαιολογηθούν βάσει των όποιων ιδιοτήτων μας.
Η ειλικρίνεια ή το ψέμα, και κατ’ επέκταση η «πίστη» ή το κέρατο, είναι στάσεις ζωής. Είτε απορρίπτεις ως στάση ζωής το να δουλεύεις τον απέναντί σου, δεν το κάνεις και δεν θα το κάνεις ποτέ (όχι στο όνομα κάποιας ψευτο-ηθικής, αλλά γιατί ο ίδιος σου ο εαυτός δεν σου το επιτρέπει), είτε το επιλέγεις, το κάνεις και θα το κάνεις πάντα αν σε βολεύει στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μέση οδός δεν υπάρχει. Και αυτό δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες που τυχόν αντιμετωπίζει κάποιος. Η κοινωνική πίεση που ασκείται πχ σε ένα ομοφυλόφιλο άτομο μπορεί κάλλιστα να αντιστοιχεί σε οποιαδήποτε άλλη πίεση ασκείται σε κάποια άλλη περίπτωση σε έναν άλλο άνθρωπο, φέρνοντας τον μπροστά στο δίλημμα αλήθεια-ψέμα, ή μπροστά σε οποιοδήποτε άλλο δίλημμα. Ο καθένας αντιμετωπίζει στη ζωή τις προσωπικές του δυσκολίες, και σίγουρα κάποιοι περισσότερες ή χειρότερης μορφής από άλλους. Σε κάθε περίπτωση όμως το πώς επιλέγουμε να διαχειριστούμε τον εαυτό μας, το τι είδους πορεία χαράσσουμε στη ζωή, παραμένει μια καθαρά προσωπική επιλογή. Και από την επιλογή μας αυτή κρινόμαστε τελικά ως χαρακτήρες, ανεξαρτήτως όλων των υπόλοιπων παραμέτρων.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένη στο θέμα, προσπαθώ να πω ότι αν πχ ανακάλυπτα ότι ο σύντροφός μου με δουλεύει, ποσώς θα με ενδιέφερε αν το έκανε για τα μάτια γυναίκας, άντρα, τρανσέξουαλ ή προβάτου. Πιθανότατα να ένιωθα λιγότερο ή περισσότερο συντετριμμένη στη μία ή στην άλλη περίπτωση, αναλόγως του χαρακτήρα μου, αλλά έτσι ή αλλιώς η ουσία θα ήταν η ίδια: η αποτυχία στην οικοδόμηση ενός δεσμού εμπιστοσύνης. Η ανειλικρίνεια θα με απασχολούσε και όχι οι λεπτομέρειες της κατάστασης. Τώρα αν υφίσταται κανένας παγκόσμιος νόμος που λέει ότι οι gay ψεύδονται περισσότερο ή λιγότερο από τους str8, συγγνώμη αλλά τον αγνοώ.
Κατά τα άλλα, ότι η κοινωνία μας είναι (σε σχέση πάντα με τον χρόνο και τον τόπο) σκοταδιστική, υστερική και εν πολλοίς ανεγκέφαλη, δεν χρειάζεται καν να φτάσουμε στο κεφάλαιο σεξουαλικές επιλογές για να το διαπιστώσουμε. Μεγαλώνουμε προβληματικούς και κομπλεξικούς ανθρώπους γενικότερα. Παραλογιζόμαστε ασυστόλως. Αν γινόμασταν λιγάκι πιο ορθολογικοί, έστω, ίσως να κάναμε μερικά βηματάκια μπροστά…
Καταρχήν, να τονίσω ότι δεν έχω πρόβλημα με τους ακτιβιστές. Μίλησα για εκείνους όμως που υποτιμούν τους άλλους που δεν είναι και σε αυτό θα μου επιτρέψετε να είμαι απόλυτος καθώς πιστεύω ότι άλλοι είναι «γεννημένοι» για αγώνες και άλλοι δεν είναι.
Έπειτα, συμφωνώ κι επαυξάνω στο ότι η ευθύνη είναι πρωτίστως ατομική. Μερικές φορές ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη επανάσταση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Μετά έρχονται όλα τα άλλα.
Τρίτον, τείνω να συμφωνήσω με την προχωρημένη άποψη της Ίσιδας. Ο γάμος είτε πρόκειται για έναν γκέι είτε για έναν στρέητ είναι μια πολύ σπουδαία απόφαση για να γίνεται από συνήθεια, δε νομίζετε;
φίλε profusion ,εδώ δεν έχεις να κάνεις με μια γυναίκα άνεργη που περιμένει διατροφή για να ζήσει. Όταν λέω »άφησα καριέρα» εννοώ είχα να διαλέξω εξαιτίας δυο διαφορετικών αντικειμένων σπουδών, μεταξύ θέσης δημοσίου και ελεύθερου επαγγέλματος και επέλεξα το πρώτο γιατί έπρεπε να υπάρχει ένας σταθερός μισθός στο σπίτι για να μπορέσει ο Χ(ας τον λέμε έτσι) να ξεκινήσει ελεύθερο επάγγελμα που γι’ αυτόν ήταν μονόδρομος. Αυτό το έκανα γιατί τον αγαπούσα και πίστευα πραγματικά ότι βοηθάει στη συμβίωση και ήταν και αναγκαίο στην επιβίωσή μας.(Υπήρχαν και παιδιά). Ποτέ δεν τον είδα ως «κελεπούρι». Όμως, τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία που έχω, δείχνουν ότι εκείνος ήδη ήταν σε σχέση με τον Ψ. Ακόμη, πρώτα χώρισα γιατί δεν άντεχα άλλο την απαξίωση, και μετά πληροφορήθηκα τα γνωστά που μόνο ως υποψίες είχα χρόνια τώρα(κι εγώ και η σύζυγος του Ψ που χώρισαν κι αυτοί την ίδια περίοδο).Δηλαδή δεν χρησιμοποίησα την δικαιολογία «γκαίι» για να χωρίσω.Φυσικά υπάρχουν παρεξηγήσεις καταστάσεων εκ μέρους σου γιατί τι να πρωτοπώ μέσα σε ένα blog.Ό,τι έκανα το έκανα γιατί τον αγαπούσα, πίστευα σ’ αυτό που είχαμε ξεκινήσει από πολύ νεαρή ηλικία μαζί , πίστευα ότι ναι έχει δουλειά στο γραφείο και ότι θα τον βοηθούσε το τάπερ και πραγματικά πληγώνομαι όταν δέχομαι σχόλια του παραπάνω τύπου ή περί θυσιών(βέβαια τα συνέταξα κάπως βιαστικά στο πρώτο σχόλιο και φταίω γι’ αυτό). Εκείνος όμως ήξερε τι του γίνεται. Θα μπορούσε να το σταματήσει έγκαιρα.Εγώ το σταμάτησα όταν έφτασα στο αμήν της υπομονής.Εκείνος ήξερε ότι αυτά που απαιτεί μια συντροφική σχέση δεν μπορούσε να μου τα προσφέρει γιατί πλέον ο δρόμος του είχε επιλεγεί.
Τα πάντα κυλούσαν υπέροχα μεταξύ μας(παντρευτήκαμε για να είμαστε μαζί ,σε νεαρότατη ηλικία ,και κανείς δεν μας πίεσε το αντίθετο μάλιστα) μέχρι που γνώρισε τον Χ. Από κει κει πέρα, το τοπίο της σχέσης άλλαξε δραματικά.Και μάλλον δεν καταλαβαίνει κανείς νομίζω, ότι ο gay που βεβαιώνεται κατά τη διάρκεια του γάμου του ότι είναι gay (και που-πράγμα σπάνιο όπως μαθαίνω-έχει μακροχρόνια σχέση μαζί με τον άλλο) όχι, δεν έχει τέτοια συμπεριφορά ώστε η γυναίκα του να ζει στον κόσμο της μια χαρά. Τονίζω, ότι υπάρχει ένα απολύτως θολό τοπίο που ο καθένας Χ το διαμορφώνει ανάλογα με το πως τον βολεύει για να έχει διαθέσιμο χρόνο,(δήθεν συμβούλια, δήθεν ταξίδια κ.τ.λ.δεν είναι συντροφικός,)ενώ η γυναίκα του τρέχει και δε φτάνει με τη δουλειά της, το σπίτι, τα παιδιά κ.τ.λ., δεν έχει στην κυριολεξία χρόνο να σκεφτεί, ή , για να μιλήσουμε έξω απ’ τα δόντια, γεμίζει το χρόνο της για να μη σκέφτεται γιατί δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει στον άλλον, γιατί δεν μπορούν όλοι να μαντέψουν, γιατί αδυνατούν να πιστέψουν αυτό που ψιλομαντεύουν για αυτόν με τον οποίον ήταν από παιδιά μαζί.Γιατί, τέλος, όπως σωστά λέει η Νάρκισσος, όλοι έχουμε την προσωπική μας διαδρομή με τις δυσκολίες της στη ζωή, και η γυναίκα του gay(σαν τίτλος ταινίας ακούγεται)μπορεί να έχει φάει τα δικά της πακέτα από την παιδική ηλικία , να’ χει παλέψει και να παλεύει ακόμα να τα ξεπεράσει και ο άλλος να πατάει ύπουλα στα συμπεριφορικά ίχνη των παιδικών της τραυμάτων για να χτίσει τη διπλή του περσόνα, εκμεταλλευόμενος π.χ. το ενοχικό της σύνδρομο για να της δημιουργήσει ενοχές όταν αυτή ρωτάει, όταν ζητάει , όταν προσπαθεί να συζητήσει. Κι έτσι αυτή παύει πλέον να ασχολείται κι απλώς παρακολουθεί το είδωλό της να κινείται. Θα μπορούσε να το κάνει μια ζωή για διάφορους λόγους, κοινωνικούς, οικονομικούς κ.τ.λ.. Πολλές ξέρω που ζουν έτσι . Όχι όμως εγώ.Έστω και τώρα. Έφυγα.Και ποτέ δεν είναι αργά.Με τίποτα δεν δαιμονοποιούνται οι gay από τέτοιες περιπτώσεις. Απλώς, ο ψεύτης , βολεψάκιας και εγωιστής (όπως σωστά υπέθεσε η ίσιδα)άντρας ο δικός μου,έτυχε να’ναι και gay . Κι εγώ, πέρασα μια περίοδο 12χρονου ύπνου, γιατί δεν άντεχα να δω αυτά που τελικά, όπως βλέπω τώρα, φωνάζανε.Γιατί; Γιατί, όπως αυτός μεγάλωσε σε συντηρητικό περιβάλλον που απέρριπτε μετά βδελυγμίας τη σεξουαλική διαφορετικότητα, ο ίδιος δε, απέρριπτε τον πατέρα του, έτσι κι εγώ μεγάλωσα σε περιβάλλον όπου απαγορευόταν να έχουμε οποιοδήποτε συναισθηματικό πρόβλημα γιατί αυτό δημιουργούσε φαίνεται ανασφάλεια στους γονείς. Έτσι επέλεξα έναν άνθρωπο που μου προσέφερε περιβάλλον χωρίς συναισθηματικά προβλήματα, τα οποία όταν αργότερα γεννήθηκαν και φούντωσαν, αρνήθηκα να δω στην ώρα τους, γιατί…απαγορευόταν(το εκμεταλλεύτηκε και ο πανέξυπνος Χ αυτό) Αυτά για σήμερα, αγαπητοί μου ψυχαναλυτές. Χαίρομαι που έπεσα σε σοβαρό blog και συγχαίρω όλους για το επίπεδό σας και το έξυπνο και καθαρό μυαλό σας. Ελπίζω να ξελαμπικάρει και το δικό μου, γιατί έχω πολλά και ωραία να κάνω από δω και πέρα.Φιλιά, Margy
Αγαπητή μου, κατανοείς ότι δεν παριστάνουμε τους ψυχαναλυτές ούτε και έχουμε καμία διάθεση να σε ειρωνευτούμε ή να «γνωμοδοτήσουμε» για μια ιστορία που οι ίδιοι δεν έχουμε βιώσει αλλά διαβάζουμε από ένα άτομο το οποίο δεν γνωρίζουμε προσωπικά. Είπα στο κείμενό μου ότι συζητάμε το θέμα σε γενικά πλαίσια, με αφορμή την προσωπική σου ιστορία που μου εμπιστεύτηκες, γιατί καταλαβαίνεις πως γυναίκες σαν κι εσένα και άντρες σαν τον άντρα σου βρίσκονται παντού γύρω μας. Είναι με λίγα λόγια ένα κοινωνικό ζήτημα που αφορά τόσο στις ετεροφυλόφιλες όσο και στις ομοφυλόφιλες σχέσεις και τόσο εγώ όσο και οι αναγνώστες – συμμετέχοντες το αντιμετωπίσαμε νομίζω με κάθε σοβαρότητα.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά στη ζωή σου από εδώ και πέρα 🙂
Εμένα θα μου επιτρέψετε να συμφωνήσω εν μέρει τον/την isisveild. Είμαστε οντότητες ελεύθερες και δεν θα έπρεπε να περιοριζόμαστε από τους κανόνες της κοινωνίας, δεν μιλάω για ασυδοσία αλλά για πραγματική ελευθερία σε όλους τους τομείς. Δυστυχώς όλοι μας str8,homo,bi προσπαθούμε να μας κατατάξουμε, ίσως γιατί πιστεύουμε ότι όντως μέρος ενός γκρουπ θα νιώσουμε πιο ασφαλείς. Γιατί κανείς δεν βλέπει τον εαυτό του ως ξεχωριστή οντότητα μακριά από οποιαδήποτε καλούπια, το να είσαι γκέι είναι ένα καλούπι και αυτό. Εγώ θέλω να πιστεύω ότι είμαι ο Πέτρος ο Γιάννης κτλ και «τίποτα» πέρα από αυτό. Η σεξουαλική μου προτίμηση είναι μόνο μέρος του εαυτό μου και πιστεύω ότι όλοι είμαστε τόσο πλούσιοι πνευματικά και ψυχικά που δεν μπορούμε να καταταχτούμε σε μια κατηγορία. Γιατί το αν κάνεις έρωτα με άντρα θα πρέπει να σου στερήσει το δικαίωμα να κάνεις μια οικογένεια με μια γυναίκα εφόσον φυσικά την αγαπάς και τη νοιάζεσαι; γιατί το ότι αγαπάς αληθινά μια γυναίκα πρέπει να σου στερεί το δικαίωμα να αγαπάς αληθινά έναν άντρα; Η αγάπη έχει να κάνει σχέση με την ψυχή και η ψυχή δεν έχει σχέση με φύλλα. Όταν αγαπάς αληθινά κάποιον αγαπάς την ψυχή του και δεν σε νοιάζει αν είναι γυναίκα η άντρας απλά τον/την αγαπάς.
Συνεπώς δεν βλέπω το λόγο γιατί ένας άντρας δεν μπορεί να είναι παντρεμένος με μια γυναίκα και ταυτόχρονα να είναι σε σχέση με έναν άντρα; Κάθε σχέση μας ούτως η άλλοτε κυμαίνεται σε διαφορετικά επίπεδα και κάθε άνθρωπος στη ζωή μας καλύπτει ένα συγκεκριμένο κομμάτι. Δεν υπάρχει ένας άνθρωπος για όλα γιατί πολλά απλά εμείς δεν είμαστε μονάδα αλλά αποτελούμαστε από χίλια και βάλε κομμάτια(και όχι δεν είμαι διχασμένη προσωπικότητα!χαχαχαχα).Και για να μην παρεξηγηθώ γιατί το βλέπω να με παίρνετε με τις ντομάτες συμφωνώ με ότι έχω γράψει παραπάνω με την προϋπόθεση πάντα μα πάντα ότι υπάρχει ειλικρίνεια! Εξηγείσαι από την αρχή, δεν ψεύδεσαι στην/στον σύντροφο σου και ότι γίνεται επειδή και οι δυο το έχετε συμφωνήσει και είστε εντάξει. Το πρόβλημα λένε όλοι ότι είναι το ψέμα αλλά εγώ πιστεύω το αντίθετο. Το πρόβλημα είναι η δύναμη της αλήθειας και το γεγονός ότι δεν μπορούμε να την δεχτούμε συνεπώς καταφεύγουμε στο ψέμα. Το ψέμα είναι απλά ένας προσωρινός πυροσβεστήρας της φωτιάς που ανάβει η αλήθεια. Και δυστυχώς αντί να μάθουμε πως χαλιναγωγήσουμε τη φωτιά, μαθαίνουμε πως να λέμε όλο και περισσότερα ψέματα. Και τώρα λέω να το κλείσω γιατί μάλλον σας κούρασα.
Margy, δεν σας ξέρω καθόλου και ούτε θα μπορούσα να καταλάβω το πως νιώθετε. Αυτό που θα ήθελα να σας πω εγώ είναι να σφίξετε τα δόντια, να προσέχετε τα αγγελούδια σας και όλα να πάνε καλά στη ζωή σας.
ένα θα σου πω,για να καταλάβεις καλύτερα το σε πόσο «σιχαμένη» κοινωνία ζούμε..είχα ένα συμφοιτητή,που δήλωνε «ρατσιστής».. του λέω,γιατί είσαι ρατσιστής; γιατί δε μου αρέσουν οι ομοφυλόφιλοι μου λέει..Του λέω, μετά απο πολλή συζήτηση που δεν έβγαλε πουθενά «θες να μου πεις,οτι αν είχες απο τη μια έναν ομοφυλόφιλο,και απο την άλλη έναν βιαστή,δολοφόνο θα προτιμούσες τον εγκληματία;» ναι μου λέει..ε τότε κατάλαβα σε πόσο πουριτανική κοινωνία ζούμε 😦
Δηιάνειρα, μπορώ παρακαλώ να κάνω το συνήγορο του διαβόλου και να ρωτήσω κάτι, πριν φτάσουμε στην άποψη του ρατσιστή συμφοιτητή;
Στη σύγκριση ομοφυλόφιλος vs βιαστής/δολοφόνος πώς ακριβώς καταλήξαμε;!
Προοδευτικότατο τον βρίσκω το συνειρμό! Σε πλήρη αντίθεση με την πουριτανική κοινωνία…
Επιφυλάσσομαι για την περίπτωση να παρανόησα τον διάλογο που μεταφέρετε.