Την Παρασκευή, αξιοποιώντας μια πρόσκληση της τελευταίας στιγμής, αποφάσισα να πάω στη Λυρική Σκηνή, όπου θα παιζόταν η πρεμιέρα της όπερας Ρούσαλκα του Ντβόρζακ, έργο που για πρώτη φορά θα παρουσιαζόταν στο ελληνικό κοινό. Φτάνοντας στην Ακαδημίας, το πεζοδρόμιο μπροστά από τη Λυρική ήταν κατάμεστο, ενώ ο δρόμος είχε γεμίσει λιμουζίνα. Μου είχαν λείψει όλα αυτά, το ομολογώ. Καθόλου δεν μου είχαν λείψει οι φάτσες βέβαια που μύριζαν πτωμαϊνη και χλιδή, συνοδευόμενη με άφθονο δηθενισμό αλλά τι να κάνουμε, όλους τους αγαπάμε κι ας μην μας αγαπάνε.
Μπαίνοντας στο ναό της όπερας, κάτι κοστουμαρισμένοι τύποι μου έδωσαν ένα φυλλάδιο, το οποίο και διάβασα καθώς καθόμουν και περίμενα την έναρξη. Το έργο, έλεγε, περιείχε ομοφυλοφυλικές σκηνές που είχαν σοκάρει μαθητές στις πρόβες και κατέληγε με προβληματισμό και τρεις τελίτσες, οι οποίες προφανώς έδειχναν αυτό τον προβληματισμό. Φαντάζομαι τον προβληματισμό τους, πάντως και τον κατανοώ. Είναι που δεν έχουν να προβληματιστούν με κάτι άλλο, για παράδειγμα με το ρόλο τους στη ζωή και τη χρησιμότητά τους ως άνθρωποι, με κάτι πρέπει να προβληματιστούν λοιπόν. Ορισμένοι από αυτούς προβληματίζονται μάλιστα με τον ίδιο τρόπο που φορούν τα κοστούμια τους, με τον ίδιο τρόπο που προβληματίζονται οι «σταρ» της τηλεόρασης. Οι μεν πρώτοι φορούν κοστούμια στην όπερα γιατί, όπως και αν το κάνεις, το τζηνάκι δεν συνάδει (νομίζουν) με την «υψηλή» μουσική ενώ οι μεν δεύτεροι, ενώ στην ουσία ψωμολυσσάνε, παρουσιάζονται να ζουν μια ζωή πολυτέλειας, ενώ πραγματικά κυκλοφορούν με δανεικά ρουχαλάκια, κοσμηματάκια, ίσως και βρακάκια μάλιστα. Είναι ορισμένοι από αυτούς που εξεγείρονται για την καταπάτηση των «χριστών» ηθών μέσα από την τέχνη. Όπως δεν σκέφτηκαν ποτέ στη ζωή τους γενικά, έτσι δεν τους πέρασε ποτέ ίσως από το μυαλό ότι τα νέα αυτά «ήθη» μπορεί να είναι πολύ περισσότερο καθαρά από τα ίδια τα μπούτια τους, που κρύβονται (όχι πάντα) κάτω από τις πανάκριβες τουαλέτες και τα κοστούμια τους. Σοκαρίστηκαν για τους μαθητές και τη νεολαία γενικότερα εκείνοι που ποτέ δεν έκαναν κάτι άλλο για τους νέους από το να αποτελούν κακό παράδειγμα για αυτούς. Έτσι είναι όμως. Συνήθως, στη χώρα αυτή τουλάχιστον, δεν ξέρω για τις άλλες, ο τεμπέλης μιλάει για την τεμπελιά των άλλων, ο άχρηστος για την αχρηστία των άλλων και ο καραπούτανος για την πουτανιά των άλλων.
Από την άλλη, βέβαια, υπήρξαν και οι ορδές των δημοσιόπληκτων σταυροφόρων που με το που βλέπουν κάμερα φτάνουν σε οργασμό μεγατόνων. Πάλι καλά που δεν συνοδεύεται από εκκροή υγρών, διότι θα μας είχε πάρει το «ρέμα» εκεί μέσα και θα βρωμάγαμε σαν πουτάνα μετά από ένα κοπιαστικό 8ωρο εργασίας. Απολαύσαμε πάντως πολλαπλές παραστάσεις στην τιμή της μιας, σαν προσφορά στο Βερόπουλο που ψωνίζεις και γίνεσαι κεφάτη. Είδαμε τη Ρούσαλκα, την Πούσταλκα, την Ούσταλκα (από εκείνον τον πολύ χαριτόβριτο κύριο που επιτέλους απελευθερώθηκε και αμόλησε την καταγωγή του που έκρυβε πίσω από το επιτηδευμένο του ύφος), την Οούσταλκα (από το «όου» που άφηναν να ακουστεί οι κομ ιλ φο κυρίες που σοκαρίστηκαν με τα πάντα. Προσέξτε όμως, είναι «όου» βρετανικής προφοράς, όχι σαν τα όου που άφηναν όταν πηδιόντουσαν σαν τα σκυλιά και νόμιζες πως τις έσφαζαν, λίγο πριν κάνουν κολπικές πλύσεις για να είναι καθαρές και να βγουν μετά να σχολιάζουν το ότι ο κόσμος καραξεσκίζεται -απαπαπα τι επίπεδο που έχουν οι μάζες!-)
Όπως καταλαβαίνετε, τα περάσαμ’ όμορφα, όμορφα, όμορφα στη Λυρική, τέτοιο κέφι είχαμε να κάνουμε από τότε που ακούσαμε πως η Θώδη είδε το Χριστό στην Ιερά Οδό και την πήρε με το άρμα στον ουρανό και της έδωσε το χάρισμα να θεραπεύει τον καρκίνο, την κόρυζα, τη σκουλαμέντρα, την καρβελόκαψα, την αφλογιστία και τις επιμένουσες μουνόψυρες, που όλοι ξέρουμε καλά τι μάστιγα αποτελούν για την ανθρωπότητα.
Profusion 
Παρ΄ότι σε διαβάζω συνέχεια ποτέ δεν μπήκα στο κόπο να σου πω ένα γεια,το κάνω τώρα,συνέχισε έτσι μου αρέσουν πολύ τα κείμενά σου,να περνάς καλά.
Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!
Δυστυχως επιβεβαιωνεται για πολλοστη φορα η αισθηση πως η χωρα μας ειναι βαθια συντηρητικη και χαμενη καπου στη δεκαετια του 50 ,οταν ολα γινονταν αλλα ηταν καλυμμενα με καθωσπρεπει μανδυες…εξελιξη απο τοτε και μετα δεν εχει επιτευχθει και ουτε προβλεπεται …Ζουμε σε μια χωρα με ελλειμα παιδειας και πολιτισμου,το οποιο δυστυχως φοβαμαι πως θα παρει πολυ μεγαλυτερες διαστασεις αν παρατηρησει κανεις τα νεα παιδια και το πως μεγαλωνουν…Με εμμονες,φοβιες,υστεριες…Παρατηρηστε τους σημερινους νεους και θα διαπιστωσετε κι εσεις πως θα εξελιχθουν πολθ πιο υστερικοι και εμμονικοι απο τους σημερινους ενηλικες…
Δεν θα μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί σας
Δυστυχώς δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει: αν δεν με απατά η μνήμη μου, γύρω στο 1990 ή 1991 η τότε διεύθυνση είχε παρεμβεί ώστε να μην εμφανιστεί ένα αντρικό γυμνό στον επίλογο της (εξαιρετικής) πρώτης παρουσίασης της όπερας «Ο Κονρουά και οι κόπιες του» και έτσι δεν προκλήθηκαν τα χρηστά ήθη τόσο των εργαζομένων, όσο και του γηραιού, στην πλειονότητα του, κοινού της παλαιάς κρατικής ΕΛΣ.
Για την ιστορία, έβαλαν στο μοντέλο μια μάξι φούστα τυπού Gaultier, αφήνοντας το ημίγυμνο από τη μέση και πάνω, ώστε να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε απρόσκοπτοι και ασκανδάλιστοι, στο 2ο μέρος της βραδιάς, τα βάσανα της εξαπατημένης Σαντούτσας στην «Καβαλερία Ρουστικάνα», αν δεν κάνω λάθος.
Πάντως, κατά καιρούς έχουμε δει στη σκήνη της Λυρικής έντονα φορτισμένες σκηνές, μονό που πάντα ήταν ετεροφυλοφιλικού ενδιαφέροντος και θεωρήθηκαν απλά ανθρώπινες, ερωτικές…
Η Λυρική Σκηνή σαφώς και είναι παλαιολιθική, απολιθωματική αλλά ας μην ξεχνάμε πως σε μεγάλο βαθμό ακολουθεί την ίδια την κοινωνία.
Δεν γνώριζα πάντως το περιστατικό που μας περιγράφεις και σε ευχαριστώ για αυτό…
Ο καθωσπρεπεισμός δίνει και παίρνει. Λίγο αν ήμασταν πιο «μέσα» χωμένοι θα μαθαίναμε πράγματα και θάματα. Το περιστατικό το είχα ακούσει ομολογώ, όμως πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν σοκάρουν κανέναν όλα αυτά, είναι μονάχα απόρροια του καθενώς αν ασκεί το οποιοδήποτε έλεγχο στην κοινωνία ντύνοντας το με λόγια περί χρηστών ηθών. Από φιλους μου και μόνο που δουλεύον(τενορους και διευθυντές) σε διεθνής λυρικές σας λέω ότι η πλειοψηφία ειναι σχετικοί.! για να μην ανεβάσω βίντεο απο τις «προβίτσες» με τις ροζ φορμούλες και κατα τα άλλα μας παρουσιάζονται οι πρωτεστάντες του ήθους.
Χεχε, αυτό ξαναπέστο!! Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν θα έπρεπε να μιλάνε για σκοινί!
Το ότι υπάρχει πολύς συντηρητισμός ακόμα στην Ελλάδα δεν είναι βέβαια έκπληξη, και τα θετικά βήματα που γίνονται, είναι δυστυχώς δειλά.
Εκείνο που μου έκανε έκπληξη ήταν ότι τέτοια αντίδραση προήλθε από καλλιτέχνες, που υποτίθεται είναι συνήθως πολύ πιο ανοιχτοί και στην πρωτοπορία στα θέματα αυτά. Ξέχασα βέβαια ότι οι συγκεκριμένοι της Λυρικής είναι πρωτίστως δημόσιοι υπάλληλοι και μετά (ίσως, μερικοί, πιθανόν) καλλιτέχνες. Ντροπή.
Βασικά αγαπητέ μου η τέχνη θα πρέπει να ενώνει και όχι να χωρίζει. Αυτό είναι το γαμώτο.
το τραγικο στη συγκεκριμμενη περιπτωση δεν ειναι νομίζω η ηθικολογία ,ο συντηρητισμός κάποιων η η αντίδρασή τους σε σκηνές που (κακώς) θεωρούν προσβλητικές. Ο καθεί και οι απόψεις του. το τραγικό είναι πως μιά ομάδα εν προκειμένω η ορχήστρα θέλει να επιβάλει τις (όποιες) απόψεις και όχι να κάνει τη δουλειά της. Μεθαύριο θα βρεθει και ο ταμίας π.χ. που δεν θα θέλει να πληρώσει τον τάδε καλλιτέχνη επειδη διαφωνεί μαζί του η ο τεχνικός που δεν θα καρφώνει γιατι διαφωνεί με το περιεχόμενο ..κλπ κλπ εις βάρος των ανθρώπων καλλοντυμένων η όχι αστων η οχι με ξενική προφορά η όχι που πάνε να ακούσουν κάτι και οι συντελεστες έχουν την υποχρέωση να τους σέβονται όλους κάνοντας την δουλειά τους και οχι ιδεολογία η ηθικολογία στη ΄πλάτη τους
Κι αυτό είναι μια σωστή πλευρά. Γενικά, παρατηρώντας τα δεδομένα, νομίζω πως τόσο η ορχήστρα όσο και οι ακτιβιστές υπερέβαλαν, με υπαιτιότητα των πρώτων φυσικά.
Λέτε όμως όλο αυτό να μην ήταν παρά μια, επιτυχημένη από όσο φάνηκε, απόπειρα διαφήμισης; Συνομοσιωλογικό θα μου πείτε αλλά τι να πω κι εγώ..
Να μου επιτρέψετε να μη συμφωνήσω σε σχέση με την ενωτική ιδιότητα της Τέχνης. Θεωρώ ότι πέρα από τη τέρψη που μας έλκει προς αυτή, τουλάχιστον σε ό,τι με άφορα, είναι αφορμή για σκέψη, προβληματισμό ή και συζήτηση. Την παράσταση δεν την είδα και γι’ αυτό δεν έχω άποψη, μου κάνει όμως εντύπωση που ασχολούμαστε με την αντίδραση κάποιων εργαζομένων σχετικά με ένα φιλί… Οι ανθρώποι αυτοί δεν ζουν αλλού, ζουν εδώ και κουβαλάν την ίδια νοοτροπία και παρόμοιο πνευματικό επίπεδο με την πλειονότητα των Ελλήνων. Ας μην αγνοούμε δε και τις αντικαλλιτεχνικές και συχνά απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες καλούνται να εργαστούν, χωρίς φυσικά αυτό να δικαιώνει αντίδραση τους, ούτε την έλλειψη σεβασμού προς το κοινό ή τους υπόλοιπους συντελεστές.
Διαφήμιση παράστασης της Λυρικής και μάλιστα από τους συνδικαλιστές της; Μπα, φαντάζομαι προτιμούν την αργομισθία. Ας μην γινόμαστε και τόσο άδικοι όμως, το θέατρο αυτό υπάρχει και στέκεται μόνο του χάρη στους εργαζομένους της σε μια χώρα που μισεί τον πολιτισμό γενικότερα. Φαντάζομαι σύντομα θα ξεχαστεί το γεγονός, όπως ξεχάστηκαν οι εθνικιστικές κορόνες από σκηνής του διευθυντή της με τη σημαία στο χέρι μια 25η Μαρτίου ενώ πρωταγωνιστούσε Τούρκος τενόρος και έξω στην Ακαδημίας φώναζαν κύπριοι διαδηλωτές ή οι πολλές άθλιες παραστάσεις με υπέργηρους συντελεστές ενώ έσταζε η οροφή του θεάτρου ή κατέρρεαν τα σκηνικά λίγο πριν πέσει η αυλαία (μιλάω για τη δεκαετία του ’80…)
Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας λέτε, ωστόσο δεν κατάλαβα σε ποιό σημείο διαφωνείτε σχετικά με τον ενωτικό χαρακτήρα που θα έπρεπε να είχε η Τέχνη…
Αγαπητέ Profusion, έχετε απόλυτο δίκιο, πέταξα ένα σκέτο τσιτάτο και το άφησα έτσι χωρίς επιχειρήματα.
Κατά την άποψη μου η Τέχνη είναι εντελώς προσωπική υπόθεση, έχει να κάνει με την αισθητική αντίληψη του καθενός μας και από μόνη της δύσκολα θα αποτελούσε αιτία ένωσης, έκτος κι αν εννοείτε αυτά τα ευτράπελα που συνέβησαν στο Θέατρο Ολύμπια… Ενωτικό χαρακτήρα συνήθως συναντάμε σε αθλήματα ή σε ιδεολογίες κλπ. Σε άλλες εποχές ίσως να ήταν δυνατό να φανατιστούν οι ανθρώποι γύρω από έναν καλλιτέχνη ή μια τάση, σήμερα όμως πιστεύω ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Ειδικά στην Ελλάδα, η τέχνη αυτή καθαυτή σε ελάχιστες περιπτώσεις λειτούργησε ενωτικά, εκτός από εκείνες τις περιπτώσεις που τη συνόδευε πολιτική χροιά (βλ. παράδειγμα Θεοδωράκη – Χατζιδάκι, με πολλές επιφυλάξεις φυσικά) ή καλλιτεχνική ζήλια (βλ. παράδειγμα Μητρόπουλου – Καλομοίρη, προπολεμικά)… Πάντως το φιλί της Ρούσαλκα μάλλον έχει να κάνει με την έλλειψη παιδείας που μας χαρακτηρίζει ως κοινωνία παρά με τα ιερά και τα οσία που προκάλεσαν στους σοβαροφανείς μουσικούς ή τους νεόπλουτους, στη νοοτροπία, θεατές. Δεν πιστεύω να χωρίστηκαν σε ομάδες οι «ομοφοβικοί» και οι «ομοανεκτικοί», τα γεγονότα φαντάζομαι είχαν ένα χαβαλεδιάρικο χαρακτήρα και μάλλον κανείς δεν μπήκε στη διαδικασία να σκεφτεί ότι η σκηνοθέτις προσπαθούσε να αναπαραστήσει την ατμόσφαιρα της αυλής του Λουδοβίκου του Β’ του Μονάχου, αν το γνωρίζαν κι αυτό…
Ζητώ συγνώμη αν πλατειάζω ή αερολογώ, ήθελα άπλα να εκφράσω μια άποψη μου. Ευχαριστώ για τον χώρο.
Αγαπητέ μου, τα όσα έγιναν στη Λυρική σαφώς και αποδίδονται στην έλλειψη παιδείας όλων των συμμετεχόντων σε αυτό το πανηγύρι και δεν εξαιρείται κανείς από αυτό, ούτε η ορχήστρα, ούτε οι «ακτιβιστές», ούτε τα μέσα ενημέρωσης, ούτε οι ίδιοι εμείς που ως θεατές πήραμε τα φυλλάδια και δεν διαμαρτυρηθήκαμε με κόσμιο τρόπο στους υπεύθυνους.
Κατά τα άλλα, η Τέχνη σαφώς και αποτελεί ένα μέσο που, για να το πω απλά, σε βάζει να σκεφτείς, να προβληματιστείς και ενίοτε να συγκρουστείς. Απλά ολόκληρη αυτή η διαδικασία θεωρώ ότι στο τέλος, διαμέσου των πιθανών «συγκρούσεων» θα πρέπει να οδηγεί στη σύνθεση και την κατανόηση και όχι στη χωριστικότητα…
Έχετε δίκιο. Τελικά ομονοούμε 🙂