Στην Πειραιώς στο φανάρι

Η Πειραιώς, από την αρχή της στην Ομόνοια μέχρι το τέλος της κιόλας, είναι από τους πιο άσχημους δρόμους της Αθήνας, που συνήθως έχει και φοβερή κίνηση, ειδικά στο τμήμα από τη διασταύρωση με την Ιερά Οδό και πάνω. Δεξιά κι αριστερά της είναι εκείνα τα καταθλιπτικά, θεόρατα κτίρια της δεκαετίας του ’50 – ’60 και τα κάθετά της στενά βρώμικα, λασπωμένα από ένα μίγμα νερού και κάτουρου από τα γκέτο των μαύρων και άλλων φυλών που κατοικούν εκεί και τις νύχτες τα μετατρέπουν σε στέκια κάθε καρυδιάς καρυδιών.
Λες και είναι μια ιδιότυπη γκρίζα ζώνη, νομίζεις πως ακόμη και αν είσαι καλοντυμένος, περπατώντας την κατηφόρα εκείνη μέχρι την Ιερά Οδό, τα ρούχα σου χάνουν κάτι από τη λάμψη τους κι εσύ από την ομορφιά σου. Το αμάξι σου παύει να είναι καλοπλυμένο και πολυτελές, μετατρέπεται κι αυτό σε ένα γκρίζο σωρό από λαμαρίνες για να ταιριάζει με το γκρίζο πρόσωπο εκείνων που περπατούν δίπλα σου. Ακόμη και το κόκκινο του φαναριού δεν είναι τόσο έντονο όσο αλλού και το πράσινο σπάνια το βλέπεις καθαρά σε μια ηλιόλουστη μέρα – αν ο Ήλιος βέβαια αγγίζει τα μίζερα εκείνα πεζοδρόμια και τα θλιβερά μπαλκόνια με τις απλωμένες άχρωμες μπουγάδες. Είναι μια οδός θλίψης κι ας βρίσκονται στους παράλληλούς της θέατρα, καφέ, μπαρ και το αναπτυσσόμενο Μεταξουργείο και του Ψυρρή λίγο παραπέρα κι ας ξέρεις ότι αμέσως μόλις προσπεράσεις τον άμοιρο μετανάστη που σέρνεται θα στρίψεις και θα δεις τους καλοντυμένους νέους και νέες να βολτάρουν στα νυχτερινά μαγαζιά.
Τέτοιες σκέψεις έκανα περιμένοντας στο όχι και τόσο κόκκινο φανάρι της, λίγο παραπάνω από την Αγία Τριάδα. Μπροστά από το παραθυρό μου περνούσαν μερικά μαυράκια, δυο κοπέλες και τρία αγόρια, όχι πάνω από 20 – 25 χρονών, ντυμένα υπερβολικά, σαν ράπερ, μέ έκδηλη τη φτώχεια αλλά και την ανεμελιά πάνω τους. Και τότε γύρισα και κοίταξα την Πειραιώς από εκεί που βρισκόμουν έως ψηλά την Ομόνοια και μου φάνηκε τόσο όμορφη και με τόσο χρώμα όσο δεν είχα ποτέ προσέξει. Τα πρόσωπα δεν μου φαίνονταν τόσο σκοτεινά όσο πριν, τα κτίρια ήταν λιγότερο μουντά, σχεδόν όμορφα με το δικό τους τρόπο και οι δρόμοι, γεμάτοι νερά, έμοιαζαν τόσο ταιριαστοί όσο ποτέ με το σκηνικό. Ακόμη και το φανάρι, τελικά είχε ένα ζωηρό κόκκινο χρώμα. Ναι, ήταν όμορφα ή αν όχι όμορφα τουλάχιστον γοητευτικά.
Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα άγγιγμα στο χέρι μου και ξαφνιασμένος γυρίζοντας θυμήθηκα ότι δεν ήμουν μόνος μες στο αμάξι. Μου χαμογέλασε και χαμογέλασα κι εγώ, ανταποδίδοντας το άγγιγμα και κατάλαβα πως από μόνο του τίποτα δεν είναι άσχημο αλλά άσχημα το βλέπουμε…