Όταν δεν ξέρεις για ποιό πράγμα να μιλήσεις

Όταν ξεκίνησα αυτό το ιστολόγιο, θυμάμαι ότι ήταν τόσα πολλά εκείνα που ήθελα να πω, που πολλές φορές δεν έφτανε μία ή δύο δημοσιεύσεις την ημέρα. Ήθελα να μιλήσω για τον κόσμο έτσι όπως τον βλέπουν τα μάτια μου, να αναρωτηθώ για τις σχέσεις των ανθρώπων και όχι μόνο των gay αλλά να μιλήσω και για αυτούς με χιουμοριστική και ενίοτε καυστική διάθεση, το δικαίωμα της οποίας μου έδινε η επιλογή της συγκεκριμένης σεξουαλικής συμπεριφοράς. Έτσι πέρασαν περισσότερες από 600 δημοσιεύσεις, κάποιες από τις οποίες ήταν καλές, εύστοχες, χιουμοριστικές, φιλοσοφικές και κάποιες άλλες δεν ήταν τόσο καλές, ήταν επιφανειακές, σκληρές και ενίοτε ανόητες.
Οι περισσότερες από τις δημοσιεύσεις γράφονταν υπό αντίξοες συνθήκες χρόνου. Ποτέ δεν φημιζόμουν για τη χρονική μου άνεση και όσο περνάει ο καιρός αυτή ολοένα και λιγοστεύει, όμως πάντοτε κάτι είχα να πω, κάποια σκέψη μου χτυπούσε το κρανίο με εκείνο το ενοχλητικό «τοκ τοκ» που δεν σταματούσε παρά μόνο όταν η σκέψη γινόταν λόγος κι έκφραση.
Εδώ και πολύ καιρό οι ήχοι μέσα στο κρανίο έχουν σταματήσει. Λες και δεν έχω τίποτε άλλο να πω, λες και δεν σκέφτομαι ή αν σκέφτομαι δεν θέλω να κάνω τη σκέψη λόγο. Έχω τρία ιστολόγια, δύο ολοκληρωμένα βιβλία, άγνωστο αριθμό μονογραφιών και άρθρων και δεκάδες διηγήματα διαφόρων ειδών αλλά όλα από αυτά ανήκουν στην ας πούμε δημιουργική μου περίοδο. Εδώ και πολύ καιρό η σκέψη δεν θέλει να γίνει έκφραση και δεν χτυπάει από μέσα την πόρτα του μυαλού για να ανοίξει.
Η αλλαγή αυτή συνέπεσε με μια γενικότερη αλλαγή στη συμπεριφορά.Έχω πολλούς μήνες να βγω, να πάω για έναν καφε ή κάποιο ποτό, να διαβάσω ένα βιβλίο που να μη σχετίζεται με την επιστήμη, να φτιάξω ένα βίντεο στο youtube. Μήνες να πάω για ένα περίπατο όπως παλιά, να πάρω τηλέφωνο φίλους ή να τους επισκεπτώ. Το δρομολόγιο της καθημερινότητας είναι δουλειά, άντε κανένα γυμναστήριο, επιστροφή σπίτι, να βαθαίνω το στρώμα του κρεβατιού μου και να περνάω ώρες μπροστά στον υπολογιστή χωρίς να ξέρω τι κάνω. Ως εκ τούτου η εξωτερική μου εμφάνιση δεν με νοιάζει, τα ρούχα που φοράω είναι τα ίδια και τα ίδια, αδιάφορο του αν μου πηγαίνουν ή όχι. Πρέπει να είμαι όμορφος, από ότι λένε τουλάχιστον αλλά δε με νοιάζει να το δείξω. Έχω χιούμορ αλλά ούτε κι αυτό με απασχολεί αν θα γίνει αντιληπτό ή όχι. Γύρω μου οι εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα τρέχουν αλλά πάντοτε πέφτω από τα σύννεφα όταν μου δείχνουν ένα καινούριο έπιπλο που αγόρασαν στο σπίτι, γιατί είναι εβδομάδες εκεί και δεν το έχω προσέξει. Το ίδιο κάνω και σε οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη – συνήθως δεν την ξέρω και δεν την παρατηρώ, εγώ που ένιωθες ότι τα μάτια μου έχουν ακτίνες χ που τίποτα δεν τους ξεφεύγει.
Μου είναι τόσο αδιάφορα όλα που ακόμα και τώρα που γράφω δεν ξέρω με τι διάθεση γράφω: θέλω να παραπονεθώ για αυτή την κατάσταση ή απλά καταγράφω τις σκέψεις μου χωρίς να τις χρωματίζω με κανένα συναίσθημα; Δεν ξέρω, λοιπόν, ποιός είναι ο βαθύτερος λόγος αυτής της πολύμηνης κατάστασης, δεν ξέρω ποιόν σκοπό εξυπηρετεί και τι αποτελέσματα έχει ακόμα να επιφέρει, πέρα από αυτά που ήδη υπάρχουν.