Η ψωνάρα και πως αντιμετωπίστηκε

Είναι ξανθιά, τριαντακάτι χρονών και σπαστικιά. Ντύνεται με τζην, πουκάμισο και σακάκι, έχει πιασμένο το μαλλί, είναι βαμμένη διακριτικά και κυκλοφορεί με τα συγγράμματα αγκαλιά. Κάθεται στην πρώτη σειρά με τα έδρανα στο αμφιθέατρο και τα βιβλία της είναι γεμάτα σημειώσεις με φωσφοριζέ μαρκαδόρους και παραπομπές. Ρωτάει κάτι ο εκπαιδευτής και πριν προλάβεις να ανοίξεις το στόμα σου να μιλήσεις ο άνθρωπος, έχει ήδη πεταχτεί αυτή σαν την κλανιά, λέει την απάντηση μαζί με κάτι άλλα άσχετα για να δείξει ότι ξέρει και όταν ο καθηγητής τη διορθώσει, εκείνη κάνει ολόκληρη συζήτηση για το ότι δεν το εννοούσε έτσι αλλά έτσι. Και όταν όλα αυτά γίνονται στις οκτώ η ώρα το πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι και, πολύ περισσότερο όταν ξέρεις ότι θα συνεχίζεται το ίδιο βιολί ως τις οκτώ το απόγευμα, τότε σου γυρίζει το μάτι σαν τα φρουτάκια του καζίνο. Άγρια ένστικτα ξυπνούν μέσα σου και θέλεις κάτι να κάνεις. Αλλά τι;
Αλήθεια, πως αντιμετωπίζει κανείς ένα ψώνιο; Η εμπειρία μου λέει ότι υπάρχουν οι εξής τρόποι.

1. πλήρης και απόλυτη αδιαφορία.
2. προσπάθεια να τον-την εξευτελίσεις
3. άλλοι τρόποι

Τη νούμερο ένα επιλογή την απέρριψα γιατί μερικές φορές η αδιαφορία είναι μεν λύση αλλά κάποιες άλλες εκλαμβάνεται ως αδυναμία και στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν γούσταρα.
Τη δεύτερη επιλογή την απορρίψαμε επίσης γιατί οφείλω να αναγνωρίσω ότι η καρακαηδόνα ήταν όντως διαβασμένη αν και τις έκανε κι αυτή τις ψιλοπατάτες της.
Η τρίτη επιλογή περιλαμβάνει μια σειρά μέτρων που θα μπορούσα όλα μαζί  να τα ονομάσω ψυχολογικό πόλεμο. Άρχισα λοιπόν στην αρχή να αυτοσχεδιάζω. Κάθε φορά που πεταγόταν και έλεγε κάτι, εγώ δήλωνα εντυπωσιασμένος υπέρ του δέοντος. Αυτό το άφηνα να εκδηλωθεί με επιφωνήματα θαυμασμού και με εκφράσεις του τύπου » εγώ αυτό δεν θα το σκεφτόμουν ποτέ!» ή » εμ φαίνεται ο διαβασμένος ο άνθρωπος». Μερικές φορές εκδήλωνα το θαυμασμό μου πριν καν ολοκληρώσει την πρότασή της.
Στη συνέχεια αποφάσισα να κάνω τον παπαγάλο. Δηλαδή, όταν πήγαινε να απαντήσει κάτι, την άφηνα να ξεκινήσει τη λέξη και αμέσως μετά συνέχιζα εγώ. Με λίγα λόγια, όταν πήγαινε να πει υπερ-  συνέχιζα εγώ και ολοκλήρωνα μαζί της τη λέξη υπερηχογράφημα. Μόλις γινόταν αυτό, χαμογελούσα όλο καλοσύνη και της έλεγα » αχ, μαζί το είπαμε!» Μετά πέρασα σε μια άλλη γνωστή πουτανιά. Όταν ερχόταν η σειρά μου να απαντήσω, έκανα πως και καλά δεν θυμόμουν μια λέξη ή μια απάντηση, οπότε πεταγόταν εκείνη κι εγώ συμφωνούσα με ενθουσιασμό λέγοντας «αχ ναι, τα αιμοπετάλια είναι η σωστή απάντηση, μπράβο βρε τάδε μου!».
Έπειτα, στα πηγαδάκια των διαλειμμάτων, όταν την έβλεπανα πλησιάζει, μιλούσα δυνατά κι έλεγα πόσο σπάνιο είναι να συναντήσει κανείς γυναίκα που να είναι και όμορφη και έξυπνη και πως αν έβρισκα μια τέτοια θα αναθεωρούσα τις απόψεις μου περί γάμου και πως υπάρχει μια που συνάντησα πρόσφατα, η οποία συγκεντρώνει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Η κοπελιά φαίνεται ότι στην αρχή μπερδεύτηκε και μετά κολακεύτηκε, γιατί σε μερικές παραδόσεις πήγα και κάθισα μια θέση δίπλα της, μέσα στην ευγένεια και στην καλοσύνη, ενώ στα διαλείμματα συνέχισα να εκθειάζω την άγνωστη Ξανθιά Αγαπημένη Παναγιά, φωτογραφίζοντας την ίδια, για να ανταμοιφθώ με μερικά διακριτικά χαμογελάκια, στα οποία απάντησα παίρνοντας το πιο λάγνο ύφος μου που ρωτήστε να σας πούνε δηλαδή πόσο πραγματικά λάγνο μπορεί να γίνει.
Αργότερα, αποφάσισε δειλά δειλά να γίνει μέρος της παρέας μας κι εγώ το έπαιξα τύπος που ντρέπεται μεν αλλά κάνει διακριτικές κινησούλες δε. Σε κάθε περίπτωση φρόντιζα να τονίζω πόσο αρέσκομαι στις μεγαλύτερες γυναίκες.
Την τελευταία ημέρα, ο διαβολάκος έβαλε την ουρά του και μας έχωσαν στην ίδια ομάδα πρακτικής εξέτασης. Είχαν περάσει μερικές ώρες στις οποίες είχαμε ψιλοκουβεντιάσει, όχι τίποτα ιδιαίτερο αλλά άφηνα σαφώς να εννοηθεί ότι μου άρεσε. Και ίσως πράγματι να ήταν και έτσι αλλά σε κάποια άλλη ζωή. Έχοντας το σύμπαν με το μέρος μου, έτυχε να κάνει ένα λάθος κατά την εξέταση, οπότε γύρισα και την κόίταξα με ύφος πλήρους απογοήτευσης. Εκείνη πιο πολύ ντράπηκε που έπεσε στα δικά μου τα μάτια παρά που τη διόρθωσε ο εξεταστής. Βγήκα έξω τελευταίος. Εκείνη καθόταν σε μια καρέκλα και με την άκρη του ματιού μου την είδα να σηκώνει το κεφάλι της καθώς περνούσα από μπροστά της. Αλλά κι εγώ, με όλες τις σκοτεινές δυνάμεις να μιλούν μέσα μου, πήγα στην παρέα μου και τους είπα : » Πάμε να φύγουμε». Και, γυρνώντας προς το μέρος της, με ύφος κάτι ανάμεσα σε Μάρθα Βούρτση και Ξανθόπουλο πρόσθεσα : «Ντρέπομαι»…