Σήμερα το πρωί με έπιασε μια απίστευτη δίψα στη δουλειά και ο σερβιτόρος αργούσε να μου φέρει τον καφέ με το νερό. Άνοιξα το ψυγείο και είδα έναν χυμό που είχα ξεχάσει. Χωρίς να το σκεφτώ καθόλου τον άνοιξα και ήπια μερικές μεγάλες γουλιές μονορούφι, δροσίστηκα μεν αλλά αηδίασα, γιατί δεν πρόσεξα πως ο χυμός είχε λήξει. Κάθισα στο γραφείο με χάλια στομάχι, ήπια και το νερό που επιτέλους μου έφεραν, μήπως και αλλάξει η γεύση αλλά τίποτα. Θυμήθηκα μια προφητεία που αναφέρει η αποκάλυψη, η οποία είναι πικρή στο στόμα και ευχάριστη στο στομάχι ή το αντίστροφο, αλλά απέδωσα το συνειρμό μου στη χαλασμένη μου γεύση, όπως και τους υπόλοιπους που ακολούθησαν.
Σκέφτηκα, λοιπόν, πως πολλά πράγματα στη ζωή μας μοιάζουν με τον χαλασμένο χυμό που ήπια. Στην αρχή σου φαίνονται ευχάριστα, σου αρέσει η αίσθηση, η ΅γεύση΅τους αλλά μετά, όταν τα χωνέψεις, καταλαβαίνεις πως ίσως και να σε χάλασαν. Αν τα γεύτηκες μια φορά, μικρό το κακό. Αν όμως έπινες συνέχεια χαλασμένους χυμούς τότε το δηλητήριο και οι τοξίνες συσσωρεύτηκαν μέσα σου και σε δηλητηρίασαν, μερικές φορές με μη αναστρέψιμο τρόπο.
Κάπως έτσι είναι ή μπορούν να είναι ο έρωτας, η φιλία, η οποιαδήποτε σχέση, ακόμα και η ελπίδα. Σαν ένας χυμός που περιμένεις να σε δροσίσει και να σου φτιάξει τη γεύση αλλά τελικά καταλαβαίνεις πως πέρασε η ημερομηνία λήξης του και η γεύση του χάλασε πια…
Profusion 