Καραμποντούδες ή περί ματαιότητος

Αν περιηγηθεί κανείς στις ιστοσελίδες, τα fora, τα chatrooms και τα blogs, γενικώς όπου υπάρχει profile, το πιθανότερο είναι από τη μία να πάθει κατάθλιψη και από την άλλη να δημιουργηθεί μέσα του μια σύγκρουση πληροφοριών. Όλα αυτά μπορούν να συμβούν για διάφορους λόγους, σήμερα όμως θα σταθούμε σε έναν μόνο από αυτούς, ο οποίος δεν είναι άλλος, από τα σώματα που θα δει να διαφημίζονται εκεί μέσα. Το τι μούσκουλο θα δει, το τι φέτες κοιλιακούς και καλογυμνασμένους τετρακέφαλους, δεν περιγράφεται σε ένα απλό και ταπεινό κείμενο, όπως το παρόν. Καραμποντούδες, άτομα δηλαδή με εκλπηκτικό, εξωπραγματικό σχεδόν σώμα, θα δει να τον πολιορκούν από παντού! Η πρώτη αντίδρασή του θα είναι καθαρά σωματική. Οι παλμοί της καρδιάς ανεβαίνουν, το στόμα ανοίγει διάπλατα, αυξάνεται η σιελόρροια, τα μάτια πετάγονται έξω από τις οφθαλμικές κόγχες, ενώ τα σηραγγώδη σώματα πλημμυρίζουν από αίμα.
Το επόμενο στάδιο είναι οι ψυχικές αντιδράσεις. Η φαντασία οργιάζει ανεξέλεγκτα, σουρεαλιστικές εικόνες σωματικών συμπλεγμάτων κατακλύζουν τον εγκέφαλο και η αδρεναλίνη και η παλάμη, αμφότερες γνωρίζουν ημέρες δόξας. Λίγο αργότερα, οι ψυχικές αντιδράσεις διαφοροποιούνται κάπως. Θα παρατηρήσετε ότι μετά από όλα αυτά, η πρώτη σας κίνηση είναι να ρίξετε μια ματιά στο δικό σας σώμα. Σηκώνετε δειλά δειλά την μπλούζα αλλά δεν βλέπετε τις φέτες, τουλάχιστον όχι εκείνες που θα θέλετε να δείτε. Αντίθετα, βλέπετε τα αποτελέσματα της κατανάλωσης φέτας μέσα σε άπειρες χωριάτικες σαλάτες που έχετε τσακίσει. Κοιτάζετε τα μπράτσα σας, πάτε να ψηλαφίσετε τον τρικέφαλο και τον βλέπετε να κάνει γύρω γύρω μόλις τον ακουμπήσετε. «Σιγά», λέτε, » κι εγώ μια χαρά είμαι και δεν διαφέρω πολύ από αυτόν», ρουφώντας την κοιλιά σας και φουσκώνοντας το στήθος, όπως σας έμαθαν στο στρατό. Μόλις πιαστεί η ανάσα σας και επιστρέψετε στην κανονική κατάσταση, τόσο σωματική όσο και ψυχική. Γεμίζετε μελαγχολία που δεν είστε αυτό που βλέπετε και όλα σας τα όνειρα για νταλαβέρι με την καραμποντού εξανεμίζονται.
Παίρνετε λίγο θάρρος όμως όταν τη βλέπετε να δηλώνει ότι δεν ψάχνει για ένα αντίστοιχο σώμα αλλά για ένα καλό παιδί και άλλες τέτοιες παπαροπαραλλαγές. Όταν στείλετε φωτογραφία σας, σας πάω ό,τι στοίχημα θέλετε ότι θα σας τα γυρίσει. Γιατί; Μα είναι απλό. Η καραμποντού θέλει καραμποντού και όλα τα άλλα εγώ τα ακούω βερεσέ. Και καλά κάνει, δηλαδή, δεν το παρεξηγώ καθόλου. Κι εγώ αν είχα το σώμα του Λεωνίδα παραπάνω, θα έψαχνα για κάτι αντίστοιχο. Αλλά που πάω με τα πατσοκοίλια;
Τώρα θα μου πει κανείς, αν η καραμποντού θέλει κάτι παρόμοιο, γιατί δεν το λέει αμέσως παρά μας παραμυθιάζει με δήθεν καλά παιδιά; Εντάξει, μήπως όλοι εμείς είμαστε άραγε περισσότερο ειλικρινείς; Στην ουσία κι εμείς μια καραμποντού ψάχνουμε, που να είναι βέβαια και καλό παιδί και να μένει και μόνη της, για να μην τρέχουμε στα ξενοδοχεία και μας κάνει τσακωτούς καμιά κρυφή κάμερα. Επίσης, να τον έχει τον τρόπο της για να μη τη βγάζουμε μόνο με καφέδες, να είναι μορφωμένος ώστε να μην εκτοξεύει μαργαριτάρια και σας κάνει ρεζίλι στους φίλους σας αλλά και για να έχετε το ψώνιο ότι τραβιέστε με μορφωμένο.
Το κακό με τις καραμποντούδες, όμως, είναι που είναι και προκλητικές! Με τον πλέον φυσικό τρόπο, σου λένε ότι δήθεν σαβουριάζουν τα πάντα και ότι ποτέ μα ποτέ δεν πήραν στη ζωή τους ούτε μια πρωτεινη. Καλά τώρα… και όλοι εμείς, που έχει σιχαθεί η ψυχή μας το ψητό με τα λαχανικά και πάμε και στα γυμναστήρια, γιατί ντρεπόμαστε να βγούμε στις πλαζ; Που μια φορά πήγα στα βαθιά σε ένα νησί του Αιγαίου κι έκανα τον ξερό και να ‘σου έρχεται μια τουρκική ακταιωρός, κατεβαίνουν κάτι κομμάντα και μου έβαλαν μια σημαία στο κεφάλι! Με είχαν περάσει για βραχονησίδα. Των Ιμίων κόντεψε να γίνει!
Από την άλλη, όταν βλέπεις κάτι τέτοια profiles, σου ‘ρχεται να πιάσεις το Πανεπιστήμιο και να το κάνεις λαμπόγυαλα, γιατί όλο βγάζει πορίσματα ότι οι Έλληνες ανήκουμε στους πλέον παχύσαρκους λαούς; Που το είδαν αυτοί τέτοιο πράγμα; Αφού, βάση των profiles, ο μέσος Έλληνας είναι τουλάχιστον defined. Άει να χαθούν, το παίζουν κι επιστήμονες οι άσχετοι! Τώρα, θα μου πεις, είναι γνωστό ότι οι gay γενικώς φροντίζουν τον εαυτό τους και ξημεροβραδιάζονται στα γυμναστήρια. Εντάξει, αλλά τόση τελειότητα πια; Ή μήπως, σε πολλές περιπτώσεις έχει πάρει φωτιά το copy – paste;
Σκέφτομαι και το άλλο, όμως. Πόσο θα διατηρηθεί ένα τέτοιο σώμα; Αναγκαστικά ο χρόνος θα αφήσει τα σημάδια του επάνω τους. Και τότε τι θα μείνει; Ο χρόνος μόνο επάνω στην καλοσύνη, την ευγένεια και το ήθος δεν αφήνει σημάδια, όταν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά είναι αληθινά και ανιδιοτελή, όταν δηλαδή δεν χρησιμοποιούνται για λόγους ψαρέματος. Μήπως λοιπόν είναι κατανοητό μεν να ψάχνουμε ένα ωραίο σώμα αλλά πολύ καλύτερο να ψάχνουμε για έναν όμορφο στο μέσα; Για μια καλογυμνασμένη ψυχή και για ένα fit μυαλό;