Ilulissat: για τους λάτρεις του χιονιού και του πάγου

Σας αρέσει το χιόνι; Σας αρέσει ο πάγος; Και μήπως έχετε βαρεθεί να το ψάχνετε στην Αράχωβα, στα Τρίκαλα Κορινθίας και στα 3-5 πηγάδια; Σας έχω μια καλή εναλλακτική αλλά έχω την εντύπωση ότι θα σας ψιλοαγχώσει λίγο: θα πάτε Ilulissat και θα με θυμηθείτε. Που πέφτει αυτό; Χμ για να δω πως θα σας το φέρω μαλακά μαλακά. Στη Γροιλανδία (τελικά η απότομη ανακοίνωση είναι η καλύτερη). Και πριν αρχίσετε τα μα και τα μου και που να τρέχουμε τώρα και καλά είναι και τα Καλάβρυτα, έχω να σας πω τα εξής. Καλά και χρυσά τα Καλάβρυτα, δε λέω, αλλά το Ilulissat είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco. Τι του βρήκαν θα με ρωτήσετε και θα σας απαντήσω αμέσως.
Καταρχήν, το όνομά του στα Γροιλανδικά σημαίνει «παγόβουνο». Μπήκατε στο νόημα; Αν όχι, έχω να σας πω τα εξής. Καταρχήν είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Γροιλανδίας. Μη φανταστείτε όμως τίποτα εκατομμύρια, ούτε πολλές χιλιάδες. Γύρω στα τεσσερεσίμισι χιλιάρικα κατοίκους έχει, που ζουν σε κάτι πανέμορφα κόκκινα, κίτρινα, πράσινα και μπλε σπιτάκια, έτσι για να κάνουν αντίθεση με το χιόνι. Έπειτα, το Ilulissat είναι η γενέτειρα του μεγάλου εξερευνητή των πάγων Knud Rasmussen και μάλιστα έχουν κάνει το πατρικό του μουσείο για να έχετε να βλέπετε. Τα καλά όμως σας τα κράτησα για το τέλος…

Ένα καλό είναι ότι η πόλη αυτή βρίσκεται στην άκρη ενός φιόρδ, από αυτά που δεν έχουμε εμείς εδώ πέρα. Λίγο παραέξω, επίσης, βρίσκεται ένας παγετώνας με δύσκολο όνομα (Jakobshavn Isbrae), ο οποίος είναι ο πιο γκράντε παγετώνας στο βόρειο ημισφαίριο, καθώς τσουλάει με ένα ρυθμό κάπου 25 – 30 μέτρα την ημέρα (για παγετώνα είναι πολύ αυτό, μην τον περάσετε για χελώνα). Εξαιτίας αυτής της ροής, το αποτέλεσμα είναι να ξεκολλάνε παγόβουνα ύψους έως και ενός χιλιομέτρου, τα οποία με τη σειρά τους τσουλάνε στο φιόρδ και κολλάνε στα αβαθή του τμήματα και αρχίζουν να λιώνουν (αργά, πολύ αργά). Από πίσω τους έρχονται και άλλα όμως που φτάνουν τα πρώτα (μετά από κάποιους μήνες ή και χρόνια βέβαια, δεν τρέχουν και σαν ζουρλά), τα κουτουλάνε και τελικά μπορούν να ξεκολλήσουν από το φιόρδ και να πάνε έως κοντά στη Νέα Υόρκη. Αυτά τα παγόβουνα – γκουμούτσες, υπολογίζεται ότι ζυγίζουν κάπου 20 δισεκατομμύρια τόνους, μιλάμε για πολύ νερό δηλαδή.
Άμα δείτε τον παγετώνα στο google earth ένα δέος θα το νιώσετε, δεν μπορεί. Το πως θα πάτε ως εκεί βέβαια δεν το έψαξα αλλά θεωρώ ότι εφόσον ανήκει στη Δανία, μπορείτε να πάτε μέσω αυτής ή μέσω Γερμανίας, Καναδά κλπ. Όσο για το που θα μείνετε, μη μου αγχώνεστε, υπάρχουν καταλύματα. Ψάξτε όμως λίγο και εσείς, ε;

Πάμε Σαναά;

Καλή είναι η Ευρώπη, δε λέω αλλά ξεκουβαλήστε λίγο τον κώλο σας και πάτε και πουθενά αλλού. Αφήστε τα Λονδίνα και τα Παρίσια για τα γεράματα και τρεχάτε να δείτε τις ομορφιές του υπόλοιπου κόσμου, τώρα που σας βαστούν τα πόδια σας ακόμα. Και μια ομορφιά ιδιαίτερη είναι και η Σαναά. Την είχατε ξανακούσει; Εμένα μου λέτε; Εγώ έβλεπα την Υεμένη στο χάρτη και ούτε που να τη χέσω. Αυτές τις χώρες άλλωστε τις έχουμε συνηθίσει να τις θεωρούμε κάπως υπανάπτυκτες να το πω, επικίνδυνες να το πω, ψιλοβρωμιάρες να το πω; Όπως και να το πω θα ‘χω εν μέρει δίκιο κι εν μέρει άδικο.
Η Σαναά, λοιπόν, είναι η πρωτεύουσα της Υεμένης και έχει περίπου 2 εκατομμυριόπουλα ψυχές. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το ξέρατε εσείς ότι είναι μια από τις αρχαιότερες σου λέει πόλεις του κόσμου, που κατοικείται συνεχώς εδώ και χιλιάδες χρόνια; Για αυτό και τη χαρακτήρισε η Unesco ως μία πόλη παύλα μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Περιβάλλεται από τείχη 6 ως 9 μέτρα ψηλά και έχει μια παλιά γειτονιά που είναι όλα τα λεφτά από αρχιτεκτονικής άποψης, καθώς περιλαμβάνει και κάτι αρχαιοπρεπείς «ουρανοξύστες», κάπου 100 τζαμιά (όχι σαν τους δικούς μας τους άθεους), 12 χαμάμ (η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά) και 6.500 σπίτια (δεν τα λες και λίγα). Επίσης ξέχασα να σας πω ότι η Σαναά είναι κομματάκι ψηλούτσικη, θέλω να πω ότι είναι χτισμένη σε υψόμετρο 2.300 μέτρων και αυτό σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον ότι είναι μια από τις πρωτεύουσες που είναι χτισμένες σε ψηλά σημεία του πλανήτου και το δεύτερο ότι δεν σκας και από τη ζέστη, όπως θα περίμενε κανείς λόγω γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Με άλλα λόγια ίσως, λέω ίσως, ένα ζακετάκι να το χρειαστείς το βράδυ αλλά μην κουβαλήσεις μαζί και τη βιζόν. Στη Σαναά βρήκες να κάνεις επίδειξη, βλαχάρα;

Όμοδος Κύπρου: ένα μικρό χωριό με πολλά αξιοθέατα

Επειδή αρκετά κωλογυρίσαμε σε όλο τον κόσμο, ας κάνουμε μια μικρή αλλά αξιόλογη στάση στη γειτονιά μας και ας πάμε στη λατρεμένη μου Κύπρο. Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται με την Κύπρο, λοιπόν: ότι ουσιαστικά συμβαίνει και με τα περισσότερα κράτη: τα πραγματικά αξιοθέατα δεν βρίσκονται εκεί που συρρέουν οι ορδές των τουριστών αλλά σε σημεία περισσότερο «κρυμμένα». Αντί λοιπόν να πας Αγία Νάπα και Πάφο, αγαπητέ τουρίστα (που να πας κι εκεί, δε λέω αλλά κάνε και καμιά βόλτα), πετάξου και μέχρι το Όμοδος. Είναι ένα γραφικό χωριουδάκι, από τα δεκάδες που υπάρχουν πάνω στο πανέμορφο Τρόοδος. Απέχει καμιά 40αριά χιλιόμετρα από Λεμεσό, άρα υπολόγισε κάπου 80 – 90 χιλιόμετρα από Λευκωσία, μέσα σε ένα καταπράσινο τοπίο από μηλιές, δαμασκηνιές, αχλαδιές, ροδακινιές και τα τοιαύτα.
Θα δεις όταν πας με το καλό, ένα χωριουδάκι όμορφο, κόζι και αναπαλαιωμένο σε μεγάλο μέρος, με υπέροχα γραφικά σοκάκια και με τους ανθρώπους της μεγάλης ηλικίας να κάθονται σε καρεκλίτσες, να πλέκουν και να θέλουν να σου πουλήσουν τα πλεκτά και ένα σωρό άλλα σουβενίρ, τα περισσότερα από τα οποία είναι προϊόντα της Κυπριακής γης. Το πόση κουμανταρία έχουν να σου δώσουν δεν περιγράφεται, για αυτό ο οδηγός της παρέας καλό είναι να έχει λίγο ρέγουλο: αντίθετα από ότι νομίζετε ίσως, η κουμανταρία χτυπάει πολύ, πάρα πολύ.
Ένα άλλο υπέροχο χαρακτηριστικό, είναι ότι στο Όμοδος θα βρείτε παραδοσιακά κυπριακά σπίτια, τα οποία τα διατηρούν ακριβώς όπως ήταν πριν εκατό και βάλε χρόνια. Οι γριές και γέροι που τα φυλάνε θα σας μπάσουν μέσα, θα σας μιλήσουν σε άπταιστα αγγλικά και όταν καταλάβουν ότι είστε ελλαδίτης θα σας μιλήσουν ελληνοκυπριακά. Μπαίνοντας μέσα θα δείτε ένα σωρό αντικείμενα που πλέον δεν τα χρησιμοποιούμε. Θα δείτε πως ήταν τα κρεβάτια τους, τα κουνάκια του μωρού, οι κουζίνες, τα σκεύη τους, το φούρνο, το πατητήρι, το άλλο μέρος που κάθε σπίτι έβγαζε το λάδι του και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Έχουν δε τα σπίτια αυτά μια ζεστασιά που δεν τη βρίσκεις πλέον στα τούβλα και τα τσιμέντα. Και όσο θα βλέπετε και θα σας εξηγούν κιόλας τι είναι το καθετί, δώστου κουμανταρία και ζιβανία. Στο τέλος βέβαια, θα σας πουν να ρίξετε στον κουμπαρά ότι έχετε ευχαρίστηση. Λογικό είναι, τα σπίτια αυτά θέλουν και συντήρηση.

Μόλις τελειώσετε με το πρώτο σετ από σοκάκια, ξάφνου θα βγείτε σε έναν πλακόστρωτο με μαγαζάκια δεξιά αριστερά. Ντουγρού θα δείτε ένα μοναστήρι, το οποίο μονοπωλεί το ενδιαφέρον των τουριστών. Πρόκειται για τη Μονή του Τιμίου Σταυρού, που η παράδοση λέει ότι ιδρύθηκε από την Αγία Ελένη. Δεν μπορεί να μη το θαυμάσετε, έστω και αν είστε από άθεοι έως άσχετοι με τα θρησκευτικά. Είναι πραγματικά υπέροχο, ακόμα και αν το δείτε μόνο από αρχιτεκτονικής πλευράς. Μέσα του θα απολαύσετε το μουσείο του κυπριακού αγώνα, θα δείτε φορεσιές της εποχής, αντικείμενα, κεντήματα και πλεκτά και όλα αυτά δωρεάν.

Εάν πάλι είστε θεοσεβούμενοι ή έστω σας ενδιαφέρουν τα θρησκειολογικά, θα θαυμάσετε τα έργα θρησκευτικής τέχνης, το πανέμορφο τέμπλο, τις υπέροχες εικόνες αλλά και τον κρυμμένο άσσο του μοναστηριού: τους μεγάλους σταυρούς. Αυτοί είναι ξυλόγλυπτοι, με παραστάσεις από τη ζωή του Ιησού, με πολύτιμους λίθους και με το μικρό σταυρό που σύμφωνα με την παράδοση βρέθηκε εκεί και έγινε αιτία να κτιστεί το μοναστήρι. Στο μεγάλο σταυρό θα δείτε επίσης ένα κόκκινο σχοινάκι δεμένο: το σχοινί αυτό είναι μοναδικό στον κόσμο διότι υποτίθεται ότι είναι τεμάχιο από το σχοινί με το οποίο έδεσαν οι Ρωμαίοι το Χριστό στο Σταυρό του μαρτυρίου. Θα δείτε επίσης τεμάχιο από πέτρα του Γολγοθά και το κρανίο του Απόστολου Φιλίππου, τη γνησιότητα του οποίου δηλώνουν οι σφραγίδες των Βυζαντινών αυτοκρατόρων Μεγάλου Θεοδοσίου και Ηρακλείου.
Όταν λοιπόν δείτε όλα αυτά τα αξιοθέατα, κάνετε τα ψώνια σας, πιείτε τις κουμανταρίες σας και γυρίσετε στη βάση σας για να διηγηθείτε στους κύπριους φίλους σας που πήγατε, το πιθανότερο είναι ότι θα σας αποκαλέσουν «χωρκο  – ύρα», που σε ελεύθερη μετάφραση εννοεί τη γυριστρούλα…

Longyearbyen:κατάλληλο άμα σιχαθήκατε τον κόσμο και θέλετε απομόνωσις

Και πως να μη θέλετε απομόνωσις με όλα αυτά που γίνονται γύρω μας; Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς μια μύρλα, μια μουρτζουφλιά, ένα της κακιάς psoλής και οι τρίχες της φταίνε, πολύ κακό πράμα. Για αυτό και εγώ σας έχω μία (ακόμα) ιδανική λύση απομονώσεως: στο Longyearbyern θα πάτε και θα με ευγνωμονάτε μετά. Μιλάμε ότι θα ασκήσετε την ιδανική καλογερική εκεί αλλά πριν να σας πω και που βρίσκεται.
Ξέρετε που πέφτει η Νορβηγία; Ε, από πάνω της μερικά χιλιόμετρα είναι ένα αρχιπελαγάκι που αποτελείται από κάμποσα νησιά, ένα από τα οποία μπορεί να το ‘χετε ακούσει (λέμε τώρα), Σπιτσβέργη τη λένε. Ε, την πρωτεύουσά του, τη λένε Longyearbyern και την κατοικούν κάπου 2.000 νοματαίοι, όπως βλέπετε και αριστερά. Βέβαια είναι και καμιά 500αριά άλλοι ξέμπαρκοι από ‘δω κι από ‘κει, κάποιοι από τους οποίους είναι εργάτες στα ορυχεία άνθρακα που υπάρχουν, κάποιοι άλλοι επιστήμονες που κάτι μελετάνε δεν ξέρω τι και μερικοί απλά μπανταβοί που σιχαίνονται τον κόσμο και δεν θέλουν να τον βλέπουν στα μάτια τους.
Τώρα, θα μου πείτε, γιατί να ξεσπιτωθεί κανείς και να πάει εκεί πάνω από τον Ήλιο; Για πολλούς λόγους. Καταρχήν είσαι στον καθαρό αέρα. Το ότι είναι παγωμένος, καθότι το καλοκαίρι η μέγιστη θερμοκρασία είναι 6 βαθμοί (κωλοζέστη) και το χειμώνα -16, είναι απλά λεπτομέρεια. Έπειτα, έχει ένα σωρό αξιοθέατα να δεις, μόνο που αποτελούνται ή έχουν σχέση με το χιόνι: παγετώνες, αρκούδες, παγόβουνα κλπ κλπ. Δεν έχει καθόλου εγκληματικότητα, βέβαια, μπορείς να κάνεις snowmobile χωρίς να έχεις άδεια και έχει και Πανεπιστήμιο, παρακαλώ.
Το πραγματικά εντυπωσιακό (και λιγουλάκι τρομακτικό) που διάβασα στη Wikipedia, όμως, είναι το γεγονός ότι εκεί πάνω έχουν λέει ένα τεραστίων διαστάσεων σιλό, το «Doomsday Vault», το οποίο μπορεί να αποθηκεύσει εκατομμύρια τόνους τρόφιμα και άλλα εφόδια, στην περίπτωση μιας παγκοσμίων διαστάσεων καταστροφής που θα έθετε σε κίνδυνο την επιβίωση της ανθρωπότητας.
Πως θα πάτε ‘κει πάνω; Πανεύκολο. Θα πρέπει πρώτα να πάτε Όσλο και μετά να πάρετε το αεροπλανάκι. Οι πτήσεις είναι καθημερινές και υποψιάζομαι πως δεν θα περιμένετε πολλή ώρα για να κάνετε check in.

Νήσος Socotra: ο Άρης στη Γη

Συνεχίζοντας να σας παρουσιάζω περίεργα μέρη στον πλανήτη μας και σίγουρα παράξενους προορισμούς, δεν θα μπορούσα να μη σας πάω ένα ταξιδάκι ως τη Socotra. Όχι, δεν είναι μακριά, στον Ινδικό Ωκεανό είναι, απέναντι από τη Σομαλία και την Υεμένη, στην οποία και ανήκει. Μπορεί βέβαια να θες ένα σωρό μέρες για να φτάσεις και ένα σκασμό λεφτά αλλά όταν φτάσεις δεν θα θέλεις να φύγεις. Γιατί; Αφενός διότι θα σκέφτεσαι ότι έχεις να τραβήξεις την ίδια ταλαιπωρία που έφαγες και στον πηγαιμό αφετέρου διότι το θέαμα θα σε αποζημιώσει.
Η Σοκότρα σου λέει είναι ένα μέρος πραγματικά εξωγήινης ομορφιάς. Ξερότοπος από τη μία, πρασινότοπος από την άλλη και κάτι παραλιάρες που σου κόβουν την ανάσα λες και είσαι στο Κουφονήσι. Δεν είναι όμως μόνο αυτό το θέμα.
Η Σοκότρα, όντας τόσο απομονωμένη, έκανε τα φυτά και τα ζώα της να πάθουν τουφρουτζά, μέσα από το επιστημονικό φαινόμενο της απομόνωσης, τουτέστιν αυτά όλα παρέμειναν εκεί και δεν εξελίχθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα αλλά ξεχωριστά, αναπτύσσοντας κατά αυτό τον τρόπο ποικιλίες που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον πλανήτη. Πας εκει, λοιπόν και βλέπεις ζώα, πουλιά και φυτά που δεν έχεις ματαξαναδεί και για αυτό το λόγο σου μοιάζουν ψιλοεξωγήινα να τα πεις, ψιλοαλλόκοτα να τα πεις, τα λες κάπως τελοσπάντων. Να, πάρτε για παράδειγμα το δέντρο του αίματος του δράκου που σας έχω στη φωτογραφία. Δεν μοιάζει με ομπρελίτσα κάπως μεγάλων, βαρέων βαρών, διαστάσεων; Σκεφτείτε ότι ένας μέσος άνθρωπος φτάνει σε ύψος περίπου έως το μισό κορμό του και θα καταλάβετε. Τα κλαδιά του δε είναι κάπως μεγαλούτσικα, σαν το μπούτι του Πάγκαλου και κατακόκκινα, εξ ου και η ονομασία του δέντρου ως αίμα δράκου. Όμως η Σοκοτρική γη έχει πολλά καλούδια να σας δείξει εκτός από το πραγματικά εντυπωσιακό αυτό δέντρο. Διότι αν και ξεραϊλα μαύρη, έχει και ένα δυο ποταμάκια πανέμορφα, έχει και ψιλοδασάκια με τα παραπάνω δέντρα αλλά και με κάτι άλλα κοντόχοντρα σαν το Γαλάτη, έχει και τις κρυστάλλινες παραλίες της. Από όλα τα καλά.
Με μια πρόχειρη αναζητησούλα διαπίστωσα ότι το αεροπορικό ταξίδι είναι κομματάκι δύσκολο αλλά κάμποσες εταιρείες πάνε τελικά. Θέλετε κάπου ένα 600αράκι ευρώπουλα και φυσικά πτήσεις με ανταπόκριση ( δυο – τρεις ανταποκρίσεις πχ Αθήνα – Κωνσταντινούπολη – Υεμένη και μετά βλέπετε). Που θα μείνετε δεν ξέρω, μάλλον όμως για σκηνή σας κόβω γιατί, πέραν της ομορφιάς, η Σοκότρα είναι σε κομματάκι πρωτόγονη κατάσταση. Ανθρωποφάγους όμως δεν έχει, τσεκαρισμένο αυτό.

Οι εννέα κολάσεις του Beppu

Οι περισσότεροι από εσάς την έχετε χεσμένη την Ιαπωνία ως τόπο προορισμού για διακοπές. Μέγα λάθος όμως! Η Ιαπωνία έχει πολλά, πάρα πολλά μέρη να δει κανείς και, μην ξεχνάμε, διαφέρει από το γνωστό μας κόσμο. Δεν είναι αρκετό αυτό για να σας πείσει να ξεκουβαλήσετε και να πάτε καμιά βολτίτσα; Τώρα με την κρίση, θα μου πείτε, πως να σκάσει κανείς 2 – 3 χιλιάρικα για να πάει; Άσε που θες και κανένα δεκαήμερο το λιγότερο για να πεις ότι πήγες και δεν πέθανες στην κούραση. Τελοσπάντων, άμα δεν μπορείτε να πάτε κάνετε αυτό που κάνω κι εγώ: λιώστε στο google earth. Έχεις και την ψευδαίσθηση ότι πήγες σε όλο τον κόσμο. Αν πάντως αποφασίσετε και πάτε, μη και ξεχάσετε τα θερμά λουτρά του Beppu, που βρίσκεται στο νησί Kyushu. Θα μου πεις, οκέι, θερμά λουτρά έχει και στο Λουτράκι. Ναι αλλά τα λουτρά του Beppu δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Ουσιαστικά είναι οι εννέα κολάσεις! Στη δεξιά φωτογραφία βλέπετε πως φαίνεται η μεγαλούτσικη πόλη του Beppu εξαιτίας των θερμών πηγών, οι οποίες είναι οι δεύτερες μεγαλύτερες στον κόσμο, μετά εκείνες του πάρκου Γέλοουστόουν των ΗΠΑ. Δεύτερον, λόγω των διαφορετικών μετάλλων και χημικών στοιχείων που διαθέτουν, προσφέρουν ένα μοναδικό θέαμα. Υπάρχει, λόγου χάρη, η κόκκινη κόλαση, που βλέπετε και στη φωτογραφία. Υπάρχει η κόλαση του ωκεανού, πιο γαλαζωπή αυτή, η κόλαση του «τσουκαλιού», του ξυρισμένου κεφαλιού, του τέρατος και άλλες πέντε για να γίνουν εννέα όλες μαζί.
Το κόστος για να επισκεφτείτε μία μόνο κόλαση, είναι 400 γιέν (φτηνό πρέπει να είναι αυτό, ψάξτε την ισοτιμία του (άντε, να σας τη δώσω κι αυτή: ένα ευρώ είναι 111 γιέν πάνω κάτω) ενώ για να τις δείτε όλες θα πληρώσετε δύο χιλιάρικα (σε γιέν πάντα). Για περισσότερες (όπως πάντα) φωτογραφίες, κλικάρετε.

Ορεινή Κορινθία: crash test για υψοφοβικούς

Αν ένα από τα πολλά σου κουσούρια είναι η υψοφοβία ή η ακροφοβία ή κάποια φοβία τελοσπάντων που να σχετίζεται με υψόμετρα και θες να την ξεφορτωθείς, τότε πάρε το αμάξι σου και πήγαινε κατά ορεινή Κορινθία μεριά. Αν δεν καταφέρεις να ξεφοβηθείς, να με χέσεις μετά. Πήγαινε βρε κουτό, είναι τόσο όμορφο μέρος που είναι κρίμα να μην πηγαίνεις επειδή είσαι κλασομπανιέρα. Το τοπίο θα σε αποζημιώσει. Αν είσαι Αθηναίος υψοφοβικός ή αν έρχεσαι από Αθήνα μεριά κοίτα να δεις πως θα πας: θα πάρεις την εθνική για Πάτρα και όπου δεις πινακίδα που να λέει «Κιάτο» στρίβεις κατά ‘κει. Μόλις βγεις στην έξοδο, στο αριστερό σου χέρι βλέπεις πινακίδα που  λέει «Γκούρα» ή «Φενεός» ή «Καστανιά», κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Τον παίρνεις (το δρόμο εκείνο) και σε 60 χιλιόμετρα έφτασες.
Αν έρχεσαι από Πάτρα και Δυτική Ελλάς γενικότερα, μόλις φτάσεις στη Λυκοποριά, την παίρνεις (την πινακίδα) που σε οδηγεί προς Ευρωστίνα και φτάνεις στο οροπέδιο του Φενεού από την άλλη κατεύθυνσις. Βέβαια μπορείς να πας και από Καλάβρυτα αλλά δε λέει εκτός και είσαι τόσο λάτρης της φύσεως.
Αν έρχεσαι από Πελοπόννησο, προτεινόμενη διαδρομή είναι μέσα από τη Νεμέα, όπου ακολουθείς πινακίδες προς Αηδόνια, Σκοτεινή και μετά προς Στυμφαλία. Βέβεια υπάρχουν πολλές διαδρομές αναλόγως του πούθε ξεκινάς. Αν πας πάντως από Κιάτο ή Νεμέα, θα περάσεις από Καστανιά, ένα μαγευτικό χωριουδάκι που θα το δεις μπροστά σου αν δεν έχεις το κεφάλι συνέχεια έξω από το παράθυρο να βγάζεις τα άντερά σου.

Ναι, σωστά μαντέψατε, έχει πολλές στροφές και ανηφόρα μέχρι την Καστανιά αλλά το θέαμα θα σας μαγέψει, εκτός και αν είστε οδηγός που πρέπει να έχετε τα μάτια στο δρόμο και όχι στο δάσος με τα έλατα και στις καστανιές. Βέβαια, υπάρχει και μια άλλη διαδρομή – πουστιά. Αν έρχεστε από Κιάτο, πριν την Καστανιά θα δείτε ένα χωριό που το λένε Καρτέρι. Εκεί, αντί να πάτε ευθεία, πάτε αριστερά προς το χωριό Λαύκα. Το χωριό αυτό θα το δείτε μπροστά σας αν έρχεστε από Νεμέα. Εκεί, στη Λαύκα, ξεκινά ένας νέος δρόμος που χρόοονια τώρα τον ανοίγουν και βγαίνει ντουγρού πάνω από την Καστανιά, γλιτώνοντάς σας από τις στροφές. Είναι σχετικά καλός δρόμος, έχει κάτι λακούβες στην αρχή και στο τέλος του και είναι στο μεγαλύτερο μέρος χωμάτινος. Αν είστε από κείνους που έχουν χαμηλωμένα αμάξια, να μην τον πάρετε (το δρόμο) αλλά να πάτε κανονικά από Καστανιά. Από όπου και να πάτε, πάντως, θα φτάσετε στο οροπέδιο Φενεού, δε μπορεί. Και τότε ουυυυυυ τι έχετε να δείτε!! Βουνά δεξιά και αριστερά, ο Χελμός από τη μία η Κυλλήνη από την άλλη και όλα μαζί γύρω στα δυο χιλιάρικα υψόμετρο. Ανάμεσά τους όμως το οροπέδιο με χιλιάδες στρέμματα χωράφια, δάση από καστανιές, χωριουδάκια, ποτάμι, έλατα και μια τεχνητή λίμνη στη μέση! Όλα τα λεφτά!

Από αξιοθέατα υπάρχουν κάμποσα αναλόγως και του τι σας νοιάζει. Στα μέρη αυτά, βλέπετε, γεννήθηκε ο Ερμής ο απατεώνας και έχει κάτι ψιλοαρχαία στο δρόμο προς παλιά Φενεό (προς λίμνη δηλαδή). Έχει και ένα μνημείο για τους ντόπιους που έσφαζαν οι αντάρτες και τους πετούσαν σε μια τρύπα. Πάνω από όλα, όμως, έχει τα γραφικά χωριουδάκια που είναι γεμάτα παραδοσιακούς ξενώνες και ταβερνίτσες με λαχταριστά κρέατα να γλύφετε τα δάχτυλά σας. Έχει καταστηματάκια με αγνά προϊόντα της περιοχής και θα βρείτε και καφετέριες να τον πιείτε (τον καφέ σας). Για όσες από εσάς είστε αδερφές (πουστάρες εννοώ), στο μεγαλύτερο χωριό της περιοχής θα δείτε ένα φοβερά γυμνασμένο και σέξυ αξιοθέατο αλλά περισσότερα δεν θα σας πω. Ψάξτε το.

Αν πάλι δεν είστε λυσσάρες, αφεθείτε στη μαγεία του τοπίου, φωτογραφήστε ότι δείτε μπροστά σας και αν μπορέσετε και μείνετε και μια δυο μέρες καλά θα είναι. Διότι στο οροπέδιο εκείνο το χειμώνα έχει χιόνι και το καλοκαίρι ο τόπος είναι καταπράσινος. Ναι, βρέχει πολύ όπως αντιλαμβάνεστε, χιονίζει κιόλας και όλο αυτό το νερό πρασινίζει τον τόπο. Είναι πολύ καλός προορισμός διακοπών και μόλις δυο άνετες ωρίτσες από Αθήνα. Αν ακολουθήσετε τις συμβατικές διαδρομές, δηλαδή αν πάτε να δείτε αυτά τα λίγα που σας περιέγραψα, τότε το αμαξάκι σας είναι μια χαρά και δεν θα δυσκολευθείτε. Αν θέλετε αναβάσεις, χωματόδρομους και τέτοια, πρέπει να έχετε και τα αντίστοιχα εφόδια αλλά προσέξτε, μη σηκώνουμε ελικόπτερα για να σας βρουν και γίνετε θέμα σε κανένα δελτίο ειδήσεων.
Πάντως άμα πάτε, θα διαπιστώσετε γιατί αποκαλούν την ορεινή Κορινθία ελληνική Ελβετία. Και σκεφτείτε ότι εγώ σας μίλησα μόνο για ένα μέρος. Όμως το βουνό είναι μεγάλο και υπάρχουν και πολλά άλλα χωριά: Λαύκα, Καστανιά, Μοσιά, Μεσινό, Γκούρα, Φενεός, Στενό, Μάτι, Ευρωστίνα, Ταρσός, Τρίκαλα και ένα σωρό ακόμα…

Οι Μυκήνες βρίσκονται στον Ατλαντικό Ωκεανό!

Αν νομίζετε ότι οι μοναδικές Μυκήνες στον κόσμο βρίσκονται στην Αργολίδα, τότε κάνετε λάθος. Όχι, δεν τρελάθηκα και δεν είμαι αγεωγράφητος. Μπρος, σηκωθείτε από τις θέσεις σας, πάρτε ένα χάρτη της Ευρώπης και ανοίξτε τον. Πάτε πάνω από τα Βρετανικά Νησιά. Βλέπετε κάτι μικρά νησάκια, αρκετά στον αριθμό, που λέγονται «Φερόες»; Τότε καλά είστε. Πάρτε το λίγο αριστερά, κατά Αμερική δηλαδή πλευρά. Για δείτε το δυτικότερο νησί…πως λέγεται; Μήπως «Μυκήνες»; Τότε έχω δίκιο.
Οι Φερόες, λοιπόν, είναι νησάκια που ανήκουν στη Δανία και αποτελούνται από έναν πληθυσμό περίπου 50.000 κατοίκων. Αριστερά στη φωτογραφία, βλέπετε τις Μυκήνες του Ατλαντικού, ένα γραφικό και πράσινο χωριουδάκι που κοιτάζει τον Ατλαντικό. Το ενδιαφέρον, πέρα από το ελληνικότατο όνομα είναι ότι το νησάκι γράφεται και «Mikines» αλλά και «Mykines». Λέτε να είχαμε πάει και εκεί ως έλληνες; Πολύ πιθανόν.
Πως να πάτε εκεί θα με ρωτήσετε. Οκέι, τα θέλετε όλα στο πιάτο, λοιπόν. Βρείτε τρόπο να πάτε έως τη Δανία ή τη Βρετανία και από εκεί θα πάτε στις Φερόες. Έπειτα, από την πρωτεύουσα Torshavn, θα πάρετε το ελικοπτεράκι και σε λιγότερο από μισή ώρα θα βρεθείτε στο μαγευτικό αυτό χωριουδάκι. Έχει ένα δυο μικρά καταλύματα για να μείνετε, μην ανησυχείτε. Αμάξι δεν θα χρειαστείτε, μιας και δεν υπάρχουν αμάξια εκεί. Αλλά, εκτός από την υπέροχη φύση και θάλασσα, μη χάσετε να πάτε να περπατήσετε στο γεφυράκι πάνω από τον Ατλαντικό. Τι είναι αυτό;
Οι Μυκήνες είναι στην ουσία ένα διπλό νησάκι, που χωρίζεται το ένα από το άλλο από ένα μικρό άνοιγμα. Οι επινοητικοί Φεροανοί, λοιπόν, έφτιαξαν ένα γεφυράκι για να ενώνει τα δυο αυτά νησάκια, ώστε οι τουρίστες αλλά και οι κάτοικοι να μπορούν να περνούν απέναντι περπατώντας πάνω από τον Ατλαντικό. Δεν είναι και λίγο, δε νομίζετε;
Για δείτε και μερικές φωτογραφιούλες μπας και σας πείσω να πάτε…

Κοιμήσου άφοβα, το wikileaks είναι ξάγρυπνο για σένα

Πρέπει να μας περνάνε για πολλά κιλά μαλάκες αυτοί που βρίσκονται πίσω από τις διαρροές – wiki. Διότι περιμένουν με περισσή ευκολία να πιστέψουμε ότι δήθεν δημοσίευσαν απόρρητα και άκρως απόρρητα έγγραφα του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ. Ναι, μη φας, θα σφάξω γλάρο. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχουμε όλοι μέσα μας λίγο πολύ το γονίδιο της συνομωσιολογίας ώστε να μην πιστεύουμε ότι και καλά κάποιοι αποφάσισαν να ανοίξουν τα μάτια του κοσμάκη και έκλεψαν τόσο (δήθεν) σημαντικά έγγραφα από μία από τις καλύτερα φυλασσόμενες υπηρεσίες του κόσμου. Επειδή οι ίδιοι είναι αμερικανάκια πρέπει να γίνουμε όλοι μας; Νο γουέη.
Και η θειά μου η χορεύτρια υποθέτει (με αρκετή δόση αφέλειας ομολογουμένως αλλά από εκείνες τις αφέλειες που χτυπούν ντααααααν στην ουσία των πραγμάτων) ότι τα έγγραφα αυτά δεν εκλάπησαν αλλά δόθηκαν και με τις ευλογίες των αόρατων φρουρών του έθνους δημοσιεύτηκαν προκειμένου να εξυπηρετηθούν σκοποί τους οποίους η θειά μου δεν μπορεί να φανταστεί – ένα μυαλό το ‘χει κι αυτό καμμένο από τα ξενύχτια (ένεκα του «χορεύτρια») και τις σαμπούκες (ένεκα του αλκοολισμού). Και φυσικά, αν και αλκοολικιά, δεν την έπεισε ούτε η δήθεν μουδιασμένη ανακοίνωση της κυρά Χίλαρης ούτε η όμοια αντίδρασις του Λευκού Οίκου αλλά ούτε και μαλακιούλες ότι και καλά κινδυνεύει η ζωή ανθρώπων από τη δημοσιοποίησις. Αν και τύφλα στο μεθύσι και άρα έχοντας μειωμένο καταλογισμό, η θειά μου άκουσε τη δήλωσις ενός αμερικανού πολιτικού (τώρα του κογκρέσου ήταν, της γερουσίας, κάτι από όλα αυτά δεν τα ξέρει η θειά μου και καλά τα πολιτικά) ότι και καλά πρέπει αυτός ο Ασάνζης να χαρακτηριστεί τρομοκράτης και δήλωσε ευθαρσώς: «μπούλσιτ» με τα λίγα αγγλικά που ξέρει αλλά και «τ’ αρχίδια μας κουνιούνται» σε άπταιστο ελληνικιά διάλεκτο.
Διότι η θειά μου ήταν πάντοτε λάτρις του Γκέμπελς και ξέρει από προπαγάνδα για αυτό και δεν πιστεύει το Γιωργάκη που λέει (ή έλεγε) ότι θα ρίξει φως σε όλα. Συνήθως αυτοί που (και καλά) επιζητούν το φως στην ουσία επικαλούνται το σκοτάδι. Διότι αν πράγματι ήθελαν το φως, λέει τώρα η θειά μου, γιατί δεν είδαν και δεν θα δουν το φως σημαντικότερα έγγραφα; Τι νοιάζει την παγκόσμια διάνοια εάν η αμερικιά θεωρεί τον Ερντογάν ως έναν βλαμμένο ομού μετά του Νταβούτογλου ή αν κρίνουν ότι η Αχμεντινεζάνδη είναι μια παρανοϊκιά που μοιάζει στο Χίτλερ σε όλα εκτός από το μουστάκι και την κουπ; Τι παραπάνω είπαν τα έως τώρα έγγραφα εκτός από αυτά που όλοι βαθιά μέσα μας πιστεύουμε ως αληθινά; Ότι πχ η εκάστοτε κυβέρνησίς μας με κάποιον τρόπο έχει την αμερικανική έγκρισις ως αντιπολίτευση, προκειμένου να γίνει κυβέρνησις μετά; Ότι όχι όλα τα αραβικά κράτη είναι υπέρ του Ιράν; Σιγά το νέο ρε μάστορα ότι η Σάουντι Αράμπια φλερτάρει με το Ισραέλ περισσότερο από ότι με το Ιράνι ή λες και δεν ξέρουμε ότι χρόνια τώρα μας παίζουν πουστιά με τη Φυρόμη και με την Κύπρο; Πέρσι έκλασε φέτος βρώμισε να πούμε. Κάτι πραγματικά ουσιαστικό εκτός από διπλωματικά ξεκατινιάσματα έχει να μας δώσει η ξανθιά παναγιά; Διότι αν δεν έχει τότε καλύτερα να μη δίνει τις «πληροφορίες» της σε μεγάλες εφημερίδες αλλά στα ελληνικά μεσημεριανάδικα. Και άντε και τα μάθαμε όλα αυτά για τον ένα και τον άλλο. Σο φάκιν γουάτ; Σε τι θα γίνει καλύτερος ο κόσμος μας από αύριο;
Ξέρω ξέρω (και η θειά μου το ξέρει), θα πείτε ότι κι εγώ είμαι μέρος του συστήματος και ότι με τη γελοιοποίησις των εγγράφων αυτών παίζω κι εγώ έναν επικίνδυνο και σκοτεινό ρόλο. Πολύ x files έχετε δει μάλλον (η θειά μου απαντάει κάτι ιδιαιτέρως σόκιν και δεν μπορώ να το μεταφέρω). Κουλάρετε όμως. Απλά απαντάω στη μαλακία (των εγγράφων και των μουδιασμένων πολιτικών) με μαλακία. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού.

Στην Ισλανδία, αδερφές μου, στην Ισλανδία

Είμαι πολύ ενθουσιασμένος!! Πάντοτε ενθουσιάζομαι όταν είναι να μιλήσω για μέρη στα οποία έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια και από τη φωτογραφία θα καταλάβατε (εκτός από τους ουκ ολίγους αγεωγράφητους) ότι σήμερα θα σας μιλήσω για την Ισλανδία! Εντάξει, δεν θα σας πω και τα πάντα αλλά μια ιδέα θα την πάρετε.
Η Ισλανδία, λοιπόν, είναι ένα νησάκι (μικρό δεν το λες), που βρίσκεται πάνω από τη Βρετανία και κάτω από τη Γροιλανδία, στη μέση του πουθενά εν ολίγοις. Μην το βλέπετε έτσι άσπρο στη φωτογραφία του δορυφόρου, όχι. Είναι καταπράσινη απλά πρέπει να σκάψετε κάτω από το μπόλικο χιόνι ή να περιμένετε να λιώσει, που δε συμβαίνει όλο το χρόνο αλλά συμβαίνει. Οι κακιές γλώσσες λένε ότι η Ισλανδία ήταν η περίφημη Θούλη, την οποία είχε επισκευτεί ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης αλλά μπροστά δεν ήμουν και όρκο δεν παίρνω. Ότι και αν ήταν τότε πάντως σήμερα είναι η Ισλανδία που κουβαλάει πάνω της λίγο παραπάνω από ένα τριακοσαχίλιαρο ανθρώπους, μαζωμένοι οι πιο πολλοί στην πρωτεύουσα που αν δεν έχεις δυσλεξία λες το όνομά της άνετα: Ρέυκιαβικ.

Το Ρέυκιαβικ, που λέτε, είναι μια όμορφη πόλη των καμιά διακοσαριά χιλιάδων κατοίκων και η βορειότερη πρωτεύουσα του κόσμου. Είναι κόζι, όμως, με τα ωραία κτιριάκια της, τους καθαρούς δρόμους, τα λουλούδια της, από όλα τα καλά έχει και τίποτα δεν της λείπει. Άμα πάτε, να θυμάστε ότι είναι υποχρεωτικό να έχετε συνεχώς αναμμένα τα φώτα του αυτοκινήτου σας (άμα νοικιάσετε). Μπορείτε επίσης να δείτε κανέναν αγώνα ποδοσφαίρου ή χαντμπολ μιας και οι Ισλανδοί τρελαίνονται με τα δύο αυτά αθλήματα. Θα ακούσατε ίσως ότι ήταν και ζάπλουτοι προ της οικονομικής κρίσης. Σου λέει δεν το είχαν σε τίποτα να πεταχτούν μέχρι τη Νέα Υόρκη απέναντι να κάνουν τα ψώνια τους και να γυρίσουν αλλά τώρα σφίξανε τα πράματα και μαζευτήκανε λίγο στο νησί τους. Α προπό, οι Ισλανδοί θεωρούνται από παλιά ως απομονωμένος λαός, με αποτέλεσμα οι Γενετιστές να έχουν ανακαλύψει υψηλό ποσοστό γενετικής ομοιομορφίας και ο νοών νοείτω. Με άλλα λόγια (και για να το πω κομψά χωρίς να υπονοήσω τίποτα), είναι πιθανό πως όλοι οι κάτοικοι έχουν δεσμούς συγγένειας αν το ψάξουν λιγάκι, έστω και αν αυτοί οι δεσμοί είναι πολύ πολύ μακρινοί (που δεν είναι).
Σαν κοινωνία επίσης είναι πολύ ανεκτική, παράδεισος για τους ομοφυλόφιλους και για τις γυναίκες. Ο γάμος ομοφύλων επιτρέπεται και μάλιστα η Πρωθυπουργός τους είναι παντρεμένη και δηλωμένη λεσβία. Πολύ προχώ, ε; Ήταν άλλωστε η πρώτη χώρα που απέκτησε γυναίκα Πρόεδρο και έκτοτε η συνταγή επαναλαμβάνεται, μιας και έχει πετύχει, με αποτέλεσμα να βρίσκεις πολλές γυναίκες σε διοικητικά πόστα και να μη στραβομουτσουνιάζεις σαν γνήσιος Έλληνας που είσαι.

Τι άλλο να σας (πρωτο)πω για αυτή τη χώρα; Α ναι. Έχει καμιά 600αριά γκέιζερ και θερμές πηγές, πραγματικά εντυπωσιακό φαινόμενο. Εκεί, κάπου κατά το Βορρά, βρίσκεται και το μυθικό ηφαίστειο Σνέφελς από το οποίο εισήλθε στην Κούφια Γη ο ήρωας του μυθιστορήματος του Ιούλιου Βερν «Ταξίδι στο κέντρο της γης». Έχει επίσης θερμές λίμνες που παίρνουν το μπάνιο τους οι Ισλανδοί. Αυτό κι αν είναι φοβερό. Έξω ψωφόκρυο και γύρω γύρω χιόνια ή παγόβουνα και μέσα μια ζεστούλα μούρλια. Αυτή είναι η περίφημη Μπλε Λίμνη της Ισλανδίας, με τους περίπου 40 βαθμούς στα νερά της. Επίσης έχει ψηλά βουνά, ηφαίστεια, λίμνες, ποτάμια, πράσινο μπόλικο, φιόρδ, σέλας, ότι τραβάει η χειμερινή όρεξή σας. Έχει και έναν τεράστιο κυκλικό αυτοκινητόδρομο, που γυρνάει ολόκληρο το νησί αλλά μην τον πάτε μόνοι σας διότι το τοπίο αλλάζει δραματικά λόγω του καιρού και μπορεί να κινδυνέψετε αν απομακρυνθείτε χωρίς κάποιον ντόπιο που ξέρει τα κατατόπια.Ένα γνωστό αξιοθέατο του νησιού είναι ο φοβερός και τρομερός καταρράκτης Ντέτιφος. Βρίσκεται στα βορειοανατολικά της χώρας, σε ένα φαράγγι μήκους 25 χιλιομέτρων και τον ακούς από πολύ μακριά, ένα επιβλητικό και τρομακτικό κάπως μουγκρητό, ενώ βλέπεις πριν φτάσεις σε αυτόν ένα σύννεφο «καπνού», που στην ουσία είναι σταγονίδια. Μόλις φτάσεις δίπλα του και τον δεις, καταπίνεις τα τέτοια σου από το δέος. Ο Ντέτιφος είναι ο μεγαλύτερος καταρράκτης της Ευρώπης κι ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο, καθώς μετατοπίζει 200 τόνους νερού το δευτερόλεπτο!! Μιλάμε για φοβερή ορμή, παιδιά.
Ισλανδία θα πάτε εύκολα είτε μόνοι σας είτε με ταξιδιωτικό γραφείο. Μόνοι σας το εισιτήριο κοστίζει κάπου 600 ευρώ και η ανταπόκριση είναι στη Σκωτία, αναλόγως της αεροπορικής εταιρείας που θα επιλέξετε. Εάν φτάσετε νύχτα και διαπιστώσετε ότι έξω μοιάζει με απόγευμα, μη σας κάνει εντύπωση. Τα κάνει κάτι τέτοια ο Βορράς.
Δεν ξέρω τι άλλο να σας πρωτογράψω για αυτή τη χώρα. Λίγα σας είπα, πολύ λίγα αλλά ελπίζω να σας έπεισα ότι αποτελεί έναν προορισμό που σίγουρα πρέπει να βάλετε στο πρόγραμμά σας!