Σκέψεις αδρανείς

Το τασάκι έχει γεμίσει μέχρι πάνω από τσιγάρα αλλά δεν θέλω να το αδειάσω. Είναι η ορατή σε όλους κατάχρησή μου, γιατί τις άλλες, τις κρυφές δεν τις ξέρουν και ούτε πρόκειται να τις μάθουν. Θα πρέπει, σαν τασάκι με αποτσίγαρα, να τις αδειάζω κάθε τόσο στον κάδο και να το πλένω για να μην φαίνονται οι στάχτες και λειτουργούν ως ισχυρή ένδειξη κατάχρησης.
Η ζέστη είναι ανυπόφορη, βλέπω μια γάτα να είναι ξαπλωμένη στα κάγκελα του απέναντι σπιτιού και δεν ακούγεται σχεδόν τίποτα από το δρόμο. Το σκηνικό, συνοδευμένο από Bizet και Αλιείς Μαργαριταριών, θυμίζει παρηκμασμένη λουτρόπολη και οι σκέψεις μου, σαν βαριεστημένοι λουόμενοι, είναι απλωμένες στο κεφάλι μου αδρανείς.
«Το πρόβλημα με αυτό το παιδί είναι ότι σκέφτεται πολύ», έλεγαν οι γονείς μου και το πρόβλημα ίσως να μην ήταν το πλεόνασμα σκέψης αυτό καθαυτό αλλά ίσως το ότι έλεγαν τη φράση αυτή από τα 5 μου. Πράγματι, οι απορίες που είχα από εκείνη την ηλικία κιόλας ήταν σημαντικά περισσότερες και πιο σύνθετες από όσο θα περίμενε κανείς από ένα παιδί αυτής της ηλικίας. Αλλά φαίνεται πως είχα γεννηθεί παράξενος και όσο περισσότερο θυμάμαι τόσο διαπιστώνω ότι στην ουσία είχα γεννηθεί αρκετά εκκεντρικός. Παράξενο παιδί, με δυο λέξεις, σαν κάποιος μεγάλος, ώριμος σε ηλικία να γεννήθηκε ξανά μέσα στο σώμα ενός μικρού παιδιού.
Οι σκέψεις, λοιπόν, περνούσαν από το μυαλό σαν σφαίρες σε ρυθμό μυδραλιοβόλου και τις αισθανόμουν σαν ένα σμήνος από μέλισσες που βούιζαν μέσα στα αυτιά μου και δεν με άφηναν να ακούσω τίποτε άλλο. Ήταν όμως και κάποιες φορές που, ξαφνικά, ένιωθα πως υπήρχε ένα κενό στο μυαλό μου, μια στιγμή -σπάνια- που όλα ήταν ήσυχα και άδεια εκεί μέσα. Δεν κρατούσε πολύ αυτή η κατάσταση, το πολύ δυο μέρες και μετά ο βόμβος από τις μέλισσες επανερχόταν ακόμη δυνατότερος και τότε ένιωθα σιγουριά και ασφάλεια γιατί δεν μου άρεσε η ησυχία εκεί μέσα.
Γιατί τα γράφω όμως όλα αυτά; Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αλλά με αυτή τη σκέψη ξύπνησα σήμερα το πρωί και θέλησα να τη μοιραστώ…