H οδυνηρή απόφαση της έκτρωσης

Καθόταν στην καρέκλα και δεξιά κι αριστερά ξεχείλιζαν τα κρέατα της παχυσαρκίας της. Ήταν 23 χρονών, ντυμένη με ένα καυτό σορτς και ένα φανελάκι που δεν έκαναν τίποτα για να κρύψουν τα στρώματα λίπους από κάτω τους. Τα χέρια και τα πόδια της ήταν βρώμικα και η μυρωδιά που αναδυόταν εμετική, ενώ στα χέρια της ένα μάτσο κλειδιά που τα έπαιζε κομπολόι. Όχι, δεν ήταν διανοητικά καθυστερημένη, είχε σώας τας φρένας. Όλες οι αποφάσεις της μικρής ζωής της ήταν συνειδητά παρμένες. «Είμαι έγκυος. Το ξέρω, την έκανα τη μαλακία, γιατί είχα μια περιπέτεια που δεν τσούλησε. Αλλά είμαι ανύπαντρη και αν κάνω τρίτο παιδί, θα μου τα πάρει η πρόνοια», είπε με τη σχεδόν αντρική και μάγκικη φωνή της. Πραγματικά, δεν μπορούσες να αποφύγεις τη σκέψη περί του τι είδους άντρας θα μπορούσε να πάει με μια τέτοια γυναίκα. Όπως δεν μπορούσες να μη σκεφτείς σε τι άθλιες συνθήκες ίσως ζούσαν τα υπόλοιπα δύο παιδιά, που ήταν κάτω από πέντε χρονών το καθένα. Όπως επίσης το ποιός επέτρεψε σε ένα τέτοιο πλάσμα να γίνει μάνα. Σκέψεις σκληρές, ναι, αλλά ακολούθησαν και σκληρότερες.
Κοιταχτήκαμε με τους συνεργάτες. Ξέρετε, είναι δύσκολο πράγμα για εμάς, που ταχθήκαμε στη γέννηση μιας νέας ζωής να πρέπει ορισμένες φορές να τη διακόπτουμε. Ναι, κανείς δεν μας υποχρεώνει, μια έκτρωση δεν είναι μια θεραπευτική μέθοδος και μπορεί κανείς να την αρνηθεί για δεοντολογικούς ή για άλλους λόγους. Από την άλλη, έργο μας είναι η ύπαρξη υγιών βρεφών μέσα σε υγιείς οικογένειες. Τι σόι υγιές βρέφος θα ερχόταν σε αυτή τη γυναίκα;
Ξέραμε πως αν της το αρνούμασταν εμείς, θα πήγαινε αλλού, πιθανώς να πήγαινε κάπου που θα της ζητούσαν λεφτά που προφανώς δεν είχε. Μια φορά την απόφασή της θα την υλοποιούσε, «για να μην της πάρει η Πρόνοια τα άλλα δύο». Αλήθεια, πόσο δυσοίωνο ακούγεται να εμποδίζεις την Πρόνοια να δράσει; Ναι κι εμείς παλεύουμε με τις όποιες τύψεις μας. Γιατί και θρησκευόμενος να μην είσαι, δεν μπορείς να μη σκεφτείς πως τη στιγμή εκείνη εμποδίζεις μια ψυχή να ενσαρκωθεί πάνω που βρήκε φιλόξενο καταφύγιο σε ένα μάτσο κύτταρα που πολλαπλασιάζονται σαν τρελά. Δεν ανήκω στους φονταμενταλιστές της θρησκείας, δεν τα κρίνω όλα βάζοντάς τα στο ίδιο τσουβάλι. Δεν κρίνω τους λόγους για τους οποίους μια γυναίκα επιθυμεί την έκτρωση. Σε μερικές περιπτώσεις, όπως έχει γίνει ο κόσμος μας, ίσως η λύση να είναι η επιλογή του μικρότερου κακού ανάμεσα σε μεγαλύτερα. Ίσως η ψυχή εκείνη, όταν αποφασίσει να κατέβει ξανά στον άθλιο κόσμο μας, να διαλέξει ένα πιο υγιές περιβάλλον για να αναπτυχθεί. Ένα καταφύγιο στο οποίο θα είναι επιθυμητή, που θα τη θέλουν και θα την αγαπούν. Είναι όμως και να σου σπάνε τα νεύρα γιατί χιλιάδες γυναίκες προσπαθούν να αποκτήσουν ένα παιδί και δεν μπορούν. Και όσες μπορούν…
Κοιταχτήκαμε ξανά στα μάτια με τους συνεργάτες. Καθένας μας περίμενε ένα «όχι» από τον άλλο για να παγώσει η διαδικασία, να τη στείλουμε αλλού και να φύγει η δύσκολη απόφαση από πάνω μας. Πέρασε ένα ολόκληρο λεπτό σιγής, ακουγόταν μόνο ο χτύπος από το μάτσο τα κλειδιά, που εκείνο το βρώμικο χέρι είχε κάνει κομπολόι. Ήταν ένα «Ναι» που ακούστηκε αντί για το «Όχι» και ήταν από εμένα και για πρώτη φορά μάλιστα που ακούστηκε. Γρήγορα ετοιμάστηκαν τα χαρτιά, οι εξετάσεις και οι διαδικασίες μέσα σε μια γενική παγωμάρα.
Όταν δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σε καθοδηγήσει, ακούς τη φωνή εκείνη που λέγεται συνείδηση. Μπορεί να ακουστεί σκληρή μια τέτοια άποψη, μια σύνδεση της συνείδησης με κάτι που θεωρείται φόνος από ηθικής πλευράς. Πράξαμε καλά; Πράξαμε άσχημα; Ποιός μπορεί να το πει από την ασφάλεια του καναπέ που διαβάζει αυτό το κείμενο;