Πάει καιρός που είχα ταξιδέψει στο εξωτερικό για τελευταία φορά. Συγκεκριμένα ήμουν στην Ουαλία και έπινα έναν ξενέρωτο αγγλικό καφέ σε μια γραφική καφετέρια δίπλα σε ένα ποτάμι όταν στο διπλανό τραπέζι ήρθαν και κάθισαν δύο άντρες. Ο ένας ήταν πάνω κάτω τριάντα χρονών και ο άλλος λίγο μικρότερός του. Από την ώρα που κάθισαν, δεν σταμάτησαν να μιλούν και να γελάνε, με έναν τρόπο όμως που δεν γίνονταν ενοχλητικοί για τους γύρω τους. Τους κοίταξα χαμογελώντας. Μου άρεσε που, άθελά τους βέβαια, σκόρπιζαν γύρω τους κέφι και είχε φτιάξει και η δική μου διάθεση με το να τους βλέπω να πειράζονται και να κάνει αστεία ο ένας στον άλλο. Βέβαια, ίσως λίγο το έμπειρο μάτι μου ίσως η ελληνική κουτοπονηριά, αμέσως κατάλαβα πως ήταν ζευγάρι αν και ήταν πολύ διακριτικοί, προδιδόμενοι μόνο από αδιόρατες λεπτομέρειες στις κινήσεις και τη συμπεριφορά τους, οι οποίες έδειχναν ότι δεν έπαιζε φιλία μεταξύ τους. Αυτό θα μπορούσε να γίνει εύκολα αντιληπτό από όποιον παρατηρούσε το πως κοίταζαν ο ένας τον άλλο, το πως σέρβιρε ο ένας τον άλλο και άλλες παρόμοιες μικροενέργειές τους. Αν η χαρά μπορούσε να αποτυπωθεί σε βίντεο, σίγουρα αυτούς θα επέλεγα για να την απαθανατίσω, μιας όμως και δεν είχα κάμερα μαζί μου, αρκέστηκα στο να τους κοιτάζω διακριτικά και να χαίρομαι με τη χαρά τους.
Άθελά μου, αφού μιλούσαν τόσο δυνατά όσο να ακούγονται από κάποιον που καθόταν ακριβώς δίπλα τους, τους άκουσα να σχεδιάζουν διακοπές το καλοκαίρι, να αποφασίζουν να πάνε όπερα το Σάββατο και να βγουν για φαγητό μετά με κάποιους φίλους που τους είχαν καλέσει, ενώ κατέληξαν πως την Κυριακή θα την περνούσαν στο σπίτι, χαζεύοντας τηλεόραση, μαγειρεύοντας και κάνοντας περίπατο το απόγευμα. Τυπικά πράγματα, συνηθισμένα και όμως τόσο όμορφα.
Λίγο αργότερα ένα άλλο ζευγάρι, στρέητ αυτή τη φορά, ήρθε και κάθισε στο άλλο τραπέζι που βρισκόταν δίπλα μου. Εκεί να δείτε αγάπες! Μόνο που στην περίπτωσή τους, μπορούσαν να τις εξωτερικεύουν, με αγκαλιές και φιλάκια που και που, λέγοντας πάνω κάτω τα ίδια πράγματα με το πρώτο ζευγάρι. Περιττό να αναφέρω ότι και εκείνους τους χάρηκα το ίδιο. Όμως, το Gay ζευγάρι, λίγη ώρα μετά την άφιξη των στρέητ, κάπως σοβάρεψε. Σταμάτησαν να κάνουν πλάκα και να μιλούν δυνατά και με την άκρη του ματιού μου τους έβλεπα να κοιτάζουν τριγύρω τους αμίλητοι και σοβαροί. Σε κάποια στιγμή, με μια αδιόρατη κίνηση που μόνο μια κατίνα όπως εγώ θα μπορούσε να είχε προσέξει, ο ένας από αυτούς έπιασε τρυφερά το χέρι του άλλου κάτω από το τραπέζι. Το χάιδεψε με την άκρη του αντίχειρα και απομακρύνθηκε ξανά, αν και όχι με προθυμία. Το χέρι του άλλου, έκανε μια ανεπαίσθητη κίνηση προς τον αντίχειρα του πρώτου και, μην βρίσκοντάς τον να τον ακουμπήσει, ανέβηκε στο τραπέζι παίρνοντας το φλυτζάνι με τον καφέ. Λίγη ώρα αργότερα έφυγαν.
Είμαι σίγουρος πως η αλλαγή της συμπεριφοράς τους και οι κινήσεις με τα χέρια δεν ήταν τυχαίες, όπως δεν ήταν τυχαία και η χρονική στιγμή που διάλεξαν για να το κάνουν. Το έκαναν όταν είδαν πως το στρέητ ζευγάρι μπορούσε να εξωτερικεύσει την αγάπη του χωρίς να κρίνεται από κανέναν και χωρίς να τραβάει τα βλέμματα επάνω του. Εκείνοι, ακόμα και στην απελευθερωμένη Μεγάλη Βρετανία, έπρεπε να παραμένουν διακριτικοί, να κρύβονται ίσως όχι στον υστερικό βαθμό που κάποια παρόμοια ζευγάρια πρέπει να κρύβονται σε άλλες χώρες. Πάντως έπρεπε να κρύβονται. Έπρεπε, με ένα «έπρεπε» που εκείνοι είχαν επιβάλλει στους εαυτούς τους αλλά όχι άδικα, να μη δείχνουν την ευτυχία τους, γιατί η συγκεκριμένη ευτυχία από κάποιους θεωρήθηκε αμαρτωλή και κοινωνικά απαράδεκτη. Κοιτάζοντας τα δύο ζευγάρια και θαυμάζοντάς τα (ίσως και ζηλεύοντάς τα) εξίσου, δεν μπόρεσα να καταλάβω τι το κακό είχε η μία ευτυχία, τι το απαράδεκτο και τι το αμαρτωλό θα υπήρχε στο να μπορούσαν και οι δύο να την εξωτερικεύουν με τον ίδιο τρόπο. Τα μάτια όλων έλαμπαν το ίδιο, τα χαμόγελα περίσσευαν και από τις δύο πλευρές και ο Έρωτας ήταν κάτι περισσότερο από προφανής. Το φύλο ήταν το μόνο που δεν με απασχόλησε εκείνο το πρωινό στην Ουαλία…
Profusion 
O έρωτας και τα προβλήματα του (όπως και οι χαρές του φυσικά) έχω την εντύπωση πως όλο και λιγότερο διαφοροποιείται αναλόγως του είδους του ζευγαριού. Σε παρόμοια περίπτωση, έχω συναντήσει άντρες που δήλωναν πως να μη φανταστώ τίποτα τρυφερότητες δημόσια γιατί αυτοί δεν τα μπορούν αυτά….
Το συμπέρασμα είναι πως αν κάποιος ντρέπεται γι’ αυτό που νιώθει (είτε λόγω κοινωνικών αναστολών είτε λόγω προσωπικών αναστολών) το αποτέλεσμα είναι το ίδιο…
Για μένα η δημόσια επίδειξη των συναισθημάτων είναι επίδειξη και τίποτε άλλο. Εγώ, θα μου πεις, είμαι και γνωστό στραβόξυλο. Αλλά δεν μπορώ ζευγάρια που βγαίνουν με παρέες και αλληλοκοιτάζονται, χαμένοι στην κοσμάρα τους, γράφοντας στα γεννητικά τους όργανα την παρέα τους. Sorry, αλλά ας βγουν μόνοι τους, να μην έχουν και τους άλλους μέσα στα πόδια τους. Άσε που τέτοιες στιγμές (νομίζω) είναι πολύ σπουδαίες και καλύτερα να τις περνάει το ζευγάρι μόνο του…παλιομοδίτης είμαι, ε; 🙂
Eχει διαφορά η δημόσια επίδειξη των συναισθημάτων του τύπου «ας πλακωθούμε στο χούφτωμα να μπούμε στη μύτη ολονών» από την απλή τρυφερότητα που δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείται επίδειξη. Αν δηλαδή δώσεις ένα χάδι, ή πάρεις μια αγκαλιά τον άλλο πως ακριβώς προκαλείται το δημόσιο αίσθημα? Σπουδαίες είναι οι στιγμές των ερωτευμένων έτσι κι αλλιώς είτε δημόσιες είτε ιδιωτικές. Τώρα για παλιομοδίτη δεν σε κόβω, σαν να σε τσίμπησε ξαφνικά μύγα τσε τσε μου κάνεις ένα πράγμα, αλλά μπορεί να είναι ιδέα μου .. 😉
Συγχωρείστε με…είναι που κάνω δίαιτα και με έχουν πιάσει τα νεύρα από την αποστέρηση θερμίδων και υδατανθράκων!!
Δείτε,είναι πολύ όμορφο να νιώθεις ευχάριστα, να είσαι με έναν άνθρωπο που νιώθει κι αυτός ανάλογα και να υπάρχει και το ροζ συννεφάκι που όταν ανεβείς πάνω του δεν βλέπεις τη τύφλα σου τι γίνεται γύρω. Καμιά φορά όμως είναι τόση η ανάγκη σου να το επιδείξεις που και αναγκάζεσαι να κατεβείς απο το σύννεφο για να πάρεις τον τηλεβόα και να φωνάζεις «έχω γκόμενο» και θα φας το θαψημο του αιωνα απο γνωστους και αγνώστους. Αυτό που θέλω να πω είναι πως τελικά μόνο εσένα χαλάει, και καλό είναι όταν καταλαβαίνουμε πως μας τρώει να το κάνουμε τούμπανο να βάζουμε να κοντρολάρουμε λίγο τον εαυτό μας. Αν ειναι αληθινο δεν πιστευω πως προκαλεί.
Τωρα θα μου πεις «αν ειναι κακός ο άνθρωπος…»
Ναι, έχω περασει κι εγω την φάση «γιατι δεν τους αντεχω ζευγαρωμένους κι εγω να μην έχω» αλλά ήταν απο την αγαμία μου, πάντως δεν είμαι και πολύ περίφανη γι’ αυτο.
Όταν, που λες, ειναι κακός ο άνθρωπος straight, gay, όλους τους βρήζει. Είναι κρίμα όμως η σεξουαλική ταυτότητα να το κάνει χειρότερο.
Τί να σου πω, αγαπητέ. Εγώ μια χαρά ήμουν με τον παιδί που τα’χαμε μέχρι και λίγο καιρό πριν. Και αγκαλίτσες, και φιλάκια, και χεράκι-χεράκι. Οκ, ίσως μερικές φορές να συγκρατιούμασταν (ειδικά όταν υπήρχαν στην περιοχή και άτομα σε κατάλληλες ηλικίες για εγκεφαλικά :Ρ), αλλά προσπαθούσαμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο χαλαροί και ελέυθεροι.
Και λέω χαλαροί και ελεύθεροι, γιατί μπορεί από την επιθυμία σου να γίνεις «εκφραστικός», να πας στο άλλο άκρο και να φασώνεσε μέσ’την μέση του δρόμου, ή το βράδυ στο γκλαμπ ή δεν ξέρω και εγώ που αλλού.
Βέβαια, εγώ δεν έχω ουσιαστικά τίποτα να φοβηθώ. Όλοι όσοι με ξέρουνε και μιλάμε, ξέρουν ότι είμαι gay και δεν θα γίνουν τίποτα παρατράγουδα (ακόμα και οι γονείς μου).
Μία φορά μας κράξανε κάτι straight στο θησείο και τότε, τόσο εμείς όσο και αυτοί, ξεραθίκαμε στα γέλοια. Πραγματικά, αν το πάρεις ελαφρυά το θέμα, δεν νομίζω να δόσεις δικαίωμα να σου κάνουνε πουστιά. Εγώ πάντως ποτέ δεν ήρθα αντιμέτωπος με την περιβόητη «κοινωνική κατακραυγή/καταπίεση». Λέτε να αποτελώ εξαίρεση, ή μήπως ζω σε άλλον πλανήτη;